Inspiratie #1: Tuinbeelden

Tuinbeelden? Tuinbeelden in een wilde natuurlijke tuin? Wat is dat nu weer voor onzin? Dat zullen jullie wel denken bij deze titel. Maar stop! Klik dit artikel niet hoofdschuddend weg. Lees nog even verder, want dan zal ik uitleggen hoe het zit. Ik ben een wilde natuurlijke tuin, dus toen Jane, mijn eigenaresse, op een dag naar mij toe kwam en mij vertelde dat ze iets had waarmee ze mij nog mooier ging maken, dacht ik echt niet dat ze het over tuinbeelden had. Toen de aap uit de mouw kwam, en ik begreep waar ze het over had, ging ik helemaal door het lint. Jane is een rare, een vreemde kwast, ik ben veel geks van haar gewend, maar dit was te erg. Is ze nu helemaal krankjorum geworden? In een tuin zoals ik ben, horen veel planten en dieren thuis, maar verder niets. Dat is mijn mening. En ik ben niet de enige met die mening, denk ik zo. Een schutting om mij heen dat heb ik nog geaccepteerd, want Jane wil niet dat de eigenaren van de tuinen om mij heen mij zien. Dus vooruit dan maar. Een pad vanaf de tuindeur door mij heen, zodat Jane mijn planten niet plat hoeft te stampen en een terras (of twee) zodat zij in mij kan zitten en we gezellig samen kunnen zijn, dat kan ik nog allemaal begrijpen. Dat ze vervolgens die terrassen weer vol gaat zetten met potten en manden vol met planten, omdat ze steeds weer iets ziet dat ze toch ook nog wil plaatsen in mij, is alleen maar gunstig, want hoe meer planten hoe beter. Dus die potten en manden, daar heb ik geen drukte over gemaakt. Maar beelden! Hoe haalt ze het in haar hoofd.

Jane ging het mij uitleggen. Ze praatte en praatte. Ze vertelde mij dat mijn schoonheid nog meer benadrukt zou worden door die beelden. Dat ze heus geen enkele plant ervoor zou weghalen, maar juist die planten en beelden samen zou voegen tot prachtige creaties. Dat ze de wildheid en natuurlijkheid van mij juist extra glans zou geven. Jane kan zo mooi praten. En ze is zo lief. Welke tuin kan daar weerstand aan bieden? Ik niet. Dus ik heb tenslotte toegestemd, maar wel mijn voorwaarden duidelijk gemaakt. Die beelden mogen alleen een paar maanden per jaar in mij staan. Als de zomer begint, dan mag Jane haar beelden in mij zetten. Als de herfst begint, dan moeten die beelden uit mij weggehaald worden. In de herfst ben ik prachtig van mijzelf en wil ik niet dat die beelden van Jane mijn schoonheid bederven. En in de winter ga ik slapen, dan wil ik rust en niet vol staan met die troep van Jane. En in de lente is het genieten van alles dat gaat groeien en bloeien, daar horen geen beelden bij. Verder heb ik haar gezegd dat het wel natuurlijke beelden moesten zijn. Dus bijvoorbeeld beelden van dieren en geen beelden met felle kleuren. Jane heeft mijn voorwaarden geaccepteerd. Dus nu staan er drie maanden per jaar tuinbeelden in mij. Tja, je moet geven en nemen in de liefde, nietwaar? En ik hou van Jane, dus heb ik dit keer gegeven.

Jane begon eerst met twee platte stenen te kopen. Een grijze en een roodachtige. Deze heeft ze in het bosje naast de vijver gelegd. Daarop heeft ze vervolgens haar beelden geplaatst. Dieren, zoals wij hadden afgesproken. Een uil, een gans met jongen, twee verliefde duifjes en een konijn. Allemaal lichtgrijs gekleurd en neergezet op de roodachtig platte steen. En een kikker, een eekhoorn, een schildpad en een egel op de grijze steen. Deze zijn wel gekleurd (gelig, bruin en groen), maar hebben geen felle kleuren, dus vooruit dan maar. Volgens Jane konden er nu vele diertjes onder deze platte stenen kruipen en zouden er ook beestjes onder de beelden gaan wonen. Allemaal heel goed voor een wilde tuin zei Jane tegen me. Jaja, ze kan lekker kletsen, die Jane. Al moet ik wel toegeven dat er inderdaad veel dieren wegkruipen onder die stenen en beelden. En ook dat het er best wel leuk uit ziet, met allerlei planten die lekker wild over die beelden heen gaan groeien en deze een beetje verstoppen zodat het bijna een verrassing is als je door mij heen loopt en opeens zo'n koppie van een dier tussen de planten uit ziet steken. Best geinig hoor. Maar ja, ik pas er wel voor op dat tegen Jane te zeggen.

Ik dacht nu dat het klaar was met die beelden. Maar hoe dom was dat van mij. Ik ken Jane toch? Die is nooit klaar met kopen. Zij vindt dat er altijd meer in mij past. Dus opeens kwam ze aan met kabouters. Hahahaha, kabouters, is ze nou helemaal door de ratten besnuffeld! Geen kabouters in een wilde tuin! Weg met die troep! Dat was toch niet de afspraak! Kabouters, dat is toch niet natuurlijk in een natuurlijke tuin. En Jane weer praten. Kabouters zijn mythische wezens, zegt ze tegen mij. Die wonen, volgens de verhalen, in het bos. Dus het is heel natuurlijk om kabouters in een wilde tuin, die tenslotte op een bos lijkt, neer te zetten. Goed, zeg ik, en wat dan wat onze afspraak over felle kleuren betreft. Die kabouters waren natuurlijk van die lelijke fel gekleurde beelden. Bah, ze zagen er niet uit. Maar Jane had ook daar weer een antwoord op, want volgens haar zouden die kleuren vanzelf vervagen door de zon en ouderdom. Wat kan die Jane het toch mooi brengen. Ik probeerde nog een laatste keer aarzelend wat in te brengen, want ik wist al dat ik het niet zou winnen van haar, en wat denk je dat ik zeg? "Als je dan toch mythische wezens in mij wil zetten, waarom dan geen elfje." Dat had ik dus echt niet moeten zeggen. Hoe kan ik zo ongelofelijk stom zijn. Ik meende er natuurlijk niets van en zei dit zo spottend en sarcastisch mogelijk als ik kon, hopende dat ze inzag hoe misplaatst mythische figuren zouden zijn. Maar nee hoor. Jane begrijpt niets van sarcasme, want zie de foto hieronder voor het resultaat.

Ik zal dus nooit meer zo dom zijn om zoiets te zeggen. Normaal ben ik toch veel slimmer. Maar goed, nu sta ik dus elke zomer vol met tuinbeelden. Dieren, kabouters en elfjes. Wat een ramp. Maar goed dat er een schutting om mij heen staat. Zo kan niemand mij zien. Gelukkig maar. Vol met beelden, zo kun je je toch niet vertonen als fatsoenlijke wilde natuurlijke tuin! Ik ben erg zielig, vinden jullie ook niet?

Dat was het artikel van deze keer. De volgende keer zal ik weer iets vertellen over een dier. Dit keer ga ik het hebben over padden. Voor de meeste mensen vieze enge beesten, waar je gillend voor op de vlucht gaat, maar niet voor Jane. Zij is verrukt dat ze bij mij rondkruipen. Ze heeft dan ook veel gedaan om ze bij mij thuis te laten voelen zoals..............nee, daar heb ik het de volgende keer over.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.


Trouwens, hebben jullie nog tips over hoe ik Jane kan overtuigen die afschuwelijke beelden uit mij weg te halen, schrijf dan even een berichtje. Ga vooral geen berichtjes plaatsen dat die beelden zo leuk staan in mij, want dan krijg ik Jane helemaal nooit meer zo ver om die beelden te verwijderen. En ga ook geen berichtje sturen dat je zo "geïnspireerd" bent geworden door Jane's ideeën, want wie weet wat Jane dan weer gaat verzinnen. Dit keer ben ik het die getroost moet worden hoor.


Update kamperfoelie:
Toen verleden week de kamperfoelie werd verwijderd, was Jane erg verdrietig over het hele gebeuren. Niet alleen was ze treurig omdat die prachtig klimplant verwijderd moest worden en dat deze er nu dus niet meer is om van te genieten. Ook een kale schutting vindt Jane niet leuk, want ze houdt van planten overal. Verder kon Jane nu ook tussen de planken door de buren zien en de buren konden ons zien. En van dat gegluur daar houdt Jane niet zo van. Wat moest ze doen? Gelukkig heeft ze daar nu een oplossing voor gevonden. Zie onderstaande foto. Een tuinposter en een koolmeesnestkastje fleuren de schutting momenteel een beetje op. Tja, het is natuurlijk niet zo mooi als die schitterende kamperfoelie, en tuinschilderijen passen eigenlijk niet in een wilde tuin, maar in elk geval is de schutting nu minder kaal en kan er niet meer zo goed gegluurd worden. Ik heb Jane maar toestemming gegeven om dat ding op te hangen, want je moet toch wat, nietwaar?