Mag ik mij even voorstellen?

Ik ben een tuin. Een tuin van ongeveer 6 meter lang en 7 meter breed. En ik heb een sterke band met Jane, want zij is degene die voor mij zorgt. Jane is een mens en we zijn heel veel samen, Jane en ik. Jane geeft mij veel liefde en aandacht. Volgens Jane ben ik haar paradijsje. Jane’s paradijsje. Ze zegt dat ik haar energie geef en dat ze veel plezier aan mij en mijn bewoners beleeft. Ze doet heel veel voor en met mij. En ze zegt dat ik bijzonder ben.

Ik moet toegeven dat ik inderdaad heel bijzonder ben. Althans hier in de straat. Want mijn collega-tuinen om mij heen zien er heel anders uit dan ik. De eigenaren van deze tuinen hebben struiken en planten geplant in strakke rechte lijnen met overal kale aarde om hen heen. Geen struik of plant mag hoger groeien dan een mens groot is. Wordt hij te groot, dan word hij ingekort of weggehaald. Elk takje dat uitsteekt wordt direct weggesnoeid. Elk onkruidje dat zijn kop op steekt, wordt onverbiddelijk uitgetrokken. Elk gazon om mij heen wordt drie keer per week gemaaid en elk grassprietje dat langer is dan de rest wordt keurig bijgeknipt met een nagelschaartje. Elke tegel wordt regelmatig uitgebreid geboend en alles wat tussen de voegen groeit radicaal de nek omgedraaid. Elk insect dat het waagt om op de planten te komen wordt zonder pardon met gif platgespoten en alle slakken worden uitgemoord met dodelijke korrels. Ja, de tuinen om mij heen zien er perfect in toom gehouden uit. De eigenaren ervan zijn dagelijks bezig om de natuur in hun tuinen fatsoenlijk te fatsoeneren. Ach, wat vinden die eigenaren hun tuinen toch mooi.

Maar Jane is anders. Jane houdt van planten die er natuurlijker uit zien en ook van dieren rond die planten. Ze houdt van wilde en natuurlijke tuinen. Daarom sta ik vol met planten en is er weinig aarde leeg in mij. Overal staat wel iets. Er is geen orde in mij en alles krijgt de kans om te groeien. En elk dier is welkom. Als de eigenaren van mijn collega-tuinen mij zouden kunnen zien, dan zouden ze mij een oerwoud noemen. Een jungle, een wanordelijke bende, een chaotisch bij elkaar geraapte mengeling van door elkaar heen groeiende planten vol met akelige lastige enge beesten. Een wildernis. Wat zouden ze schrikken, die eigenaren. Maar gelukkig staat er een hoge schutting om mij heen en kunnen ze mij daarom niet zien. Niet goed in elk geval. Jane houdt mij liever verborgen. En samen genieten wij van alles wat er in mij leeft. Elke dag weer.

Jane en ik zouden zo graag al dat moois dat in mij woont met anderen willen delen. Maar hier in de straat kan dat niet. Hier ben ik nu eenmaal anders dan alle anderen om mij heen. Ik ben het zwarte schaap, de outlaw, de zonderling, die vreemde. Hier roepen ze boe, bah en jakkes tegen al mijn prachtige bewoners. Daarom ben ik vandaag dit blog begonnen. Misschien dat ik op deze manier anderen zal vinden die net zo zijn als Jane. Die net zo kunnen genieten van een tuin zoals ik ben. Ik zal hier elke keer een artikel plaatsen over 1 van mijn bewoners. En ik hoop dat er vele lezers zullen zijn die mijn artikelen met plezier zullen lezen.

Nou, dat was het voor vandaag. De volgende keer zal ik jullie vertellen over mijn prachtige merelkereltje. Hij komt diverse keren per dag langs en Jane is erg gek op hem. Ze voert hem druifjes. En dan............maar nee, dat vertel ik jullie de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.