Dagboek van een tuin #1: De herfstbeurt (deel 2)

In mijn vorige artikel heb ik jullie verteld over de herfstbeurt die mijn tuinvrouwtje Jane mij aan het geven is. Nadat ze de beelden uit mij had verwijderd, de 1 jarigen had opgeruimd en de vijver had leeggehaald, was Jane nog niet klaar. Wat er nog meer bij mij gebeurd is, lees je hieronder in het tweede deel van een: "dagboek van een tuin".


Bankje en vogelnestkastjes krijgen een kwastje:

Elk jaar wordt het tuinbankje bij mij uit elkaar gehaald en besmeerd met lijnzaadolie. Daarna worden de diverse onderdelen naar de zolder gebracht waar mijn bankje de winter mag doorbrengen. Jane gaat in de winter toch niet meer op het bankje zitten. Daar vindt zij het te koud voor. En om het bankje mooi te houden, krijgt het elk jaar deze onderhoudsbeurt. Omdat Jane dan toch kwast en olie bij de hand heeft, gaan de nestkastjes er ook allemaal af. Ze worden schoongemaakt en ook met deze olie ingesmeerd waarna ze weer worden teruggehangen. Veel dieren gaan zich in de herfst vol eten om daarna met een volle buik en een dikke speklaag een winterslaapje te gaan doen. Vogeltjes doen dit niet, dus zij zijn vast heel dankbaar dat Jane zo veel nestkastjes heeft opgehangen. Niet dat ze er ooit een nest in hebben gemaakt, maar in de winter kunnen ze er in elk geval lekker warm in wegkruipen. Ook in de herfst kunnen ze daar alvast schuilen voor die harde wind die er dan altijd waait. Zelfs bij de gebruikelijke herfststormen zitten zij in die kastjes lekker beschut. Door die harde wind waaien nu ook de laatste bladeren uit mijn struiken. Eerst al die prachtige herfstkleuren overal bij mij (zie het artikel over herfstmode hier op mijn blog) en daarna ligt er een dik pak met bladeren op mijn aarde. Wij tuinen houden van bladeren. Dat is mijn voedsel, snap je. En Jane laat al die bladeren liggen zodat ik lekker veel kan eten. Wat is de herfst toch fijn.


Onkruid eruit trekken:

En dan komt het karwei waar Jane het meest tegen op ziet. De hele zomer laat Jane al het onkruid staan. Maar in de herfst wil zij het onkruid eruit hebben. Schoffelen doet Jane niet, want dat is niet zo goed voor mijn huidje (zie de pagina onderhoud hier op mijn blog). Dus Jane gaat al dat onkruid er met de hand voorzichtig uit trekken. Gelukkig gebruikt Jane bijna overal mulch, waardoor het eigenlijk allemaal best wel mee valt. Die paar plantjes die door die mulch heen komen, zijn er zo uitgehaald. Alleen het terras van steen is altijd wel wat werk. Daar ligt een antiworteldoek en zand onder, maar ja, onkruid groeit zelfs in de voegen en als je er de hele zomer niets aan doet, is er wel wat werk te doen. Jane is tijdens haar werk ook nog op zoek gegaan naar paddenstoelen, maar helaas, geen enkele heeft zij gevonden. Ben ik soms niet goed genoeg? Mijn aarde is kletsnat, er liggen bladeren en genoeg oud hout, zelfs een houtstapel. Maar geen enkele paddenstoel of zelfs maar een zwammetje te bekennen. Misschien moet ik Jane maar eens vragen of ze volgend jaar wat paddenstoelen wil zaaien? Jammer genoeg is het in de herfst vroeg donker zodat Jane en ik niet zo vaak meer samen kunnen zijn, want Jane houdt er niet van om in het donker buiten te zijn. Ze gaat in deze tijd "op stal" net als de boerderijdieren. De weilanden om het dorp heen zijn erg kaal zo zonder die dieren. Net als ik zonder Jane. Tja, de herfst heeft ook wel wat minder leuke kanten.


Vogels blij maken:

En dan komt de laatste taak die Jane te doen heeft bij de herfstbeurt. Degene die Jane het leukst vindt van allemaal. Voerplekken maken voor de vogels. En zoals met alles, is Jane daar ook altijd heel fanatiek in. Kilo's vogelvoer worden er in de winter door heen gejaagd. Omdat Jane verschillende soorten vogelvoer aanbiedt en dat ook nog op diverse plaatsen bij mij neerlegt of ophangt, komen er veel vogels bij mij. Zwermen met mussen op de tuintafel die smullen uit de mand met zonnebloempitten, tientallen kool- en pimpelmeesjes die af en aan vliegen tussen de struiken en het voerhuisje met het bakje met pinda's, spreeuwen bij de pindakaaspot, merelkereltje (zie het artikel over de merel hier op mijn blog) die probeert een stuk of 8 andere merels weg te jagen bij zijn fruit, vinkjes onder de struiken die de kruimels van de mezen opeten, een roodborstje die geniet van de havermout die Jane gestrooid heeft, twee tortelduifjes die het zaadbakje leegeten en dat allemaal tegelijk in zo'n kleine tuin als ik. In de winter staat Jane elke dag urenlang uit het raam te staren om te genieten van die volière die ze van mij gemaakt heeft. Veel vogels trekken weg naar warme landen, maar er zijn er ook velen die blijven en die komen allemaal bij mij. Tenminste zo lijkt het wel hier bij mij in de winter. Dus de vogelvoerplekken maken, is iets dat Jane elke herfst weer met veel plezier en voorpret doet. En dan is de herfstbeurt klaar. De meeste planten zijn ondertussen al afgestorven of druk bezig dat te doen en de meeste struiken en bomen zijn al kaal. De temperatuur wordt alsmaar lager en lager, ja, het wordt steeds kouder. Nog even en de herfst is voorbij. Dan is het weer winter.......

Dat was het weer voor deze keer. De volgende keer ga ik een artikel schrijven over mijn huisdieren, want daar heb ik een boel over te vertellen, maar wat ik allemaal daarover te schrijven heb, dat lees je de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.


Trouwens, weet iemand toevallig waar je paddenstoelenzaad kunt krijgen, schrijf dan even een berichtje. Dan kan ik Jane opdracht geven om dat zaad aan te schaffen en kan ze dat in het voorjaar gaan zaaien. Want ik wil nu eindelijk wel eens wat paddenstoelen hebben in de herfst. Zo'n prachtige tuin als ik en dan geen paddenstoelen. Dat kan natuurlijk niet.


Update dagboek van een tuin de herfstbeurt deel 1:
Eindelijk weet ik wat ze bij mij gaan bouwen. Jane heeft het mij verteld. En weet je, dat weet jij (als je een trouwe lezer bent) ook al lang. Ik heb het jullie namelijk zelf al een keer eerder verteld, maar ja, ik word al weer een dagje ouder, dus ik was het vergeten. Maar als je mijn pagina's (die je naast dit artikel kunt vinden) al eens had aangeklikt en had gelezen, dan weet jij het ook. En als je het nog niet weet, maar wel nieuwsgierig bent, dan moet je nog maar eens goed snuffelen in die pagina's. Want daar staat het duidelijk vermeld. Daar staat duidelijk geschreven waarvoor er bij mij plaats gemaakt moet worden en daar is Jane dus nu druk mee bezig. En die groentetuin, dat is ook geen probleem meer, want Jane heeft allang bedacht waar ze voortaan haar groenten moet kweken. En volgend jaar zal ze zeker weer die mais gaan zaaien (zie het artikel over de mais hier op mijn blog), want Jane is toch nog steeds heel benieuwd hoe lekker die smaakt. Dus alles komt goed.

Dagboek van een tuin #1: De herfstbeurt (deel 1)

Ik ben een tuin en tuinen gebruiken geen klok of kalender. Seconden, minuten, uren, dagen, weken of maanden, dat zegt mij daarom allemaal niets. Wij tuinen hebben de periode dat het licht is, die jullie mensen "de dag" noemen en de donkere periode,  jullie "nacht" dus. En wij hebben de seizoenen. En dat is alles. Dus mijn "dagboek van een tuin" gaat over de seizoenen. En het is nu herfst. Dus het is tijd voor de herfstbeurt. En wat doet een tuineigenaar normaal gesproken tijdens deze herfstbeurt? Als eerste natuurlijk alle bladeren verwijderen, alle dode plantenresten en uitgebloeide bloemen weghalen, wellicht hier en daar wat snoeien en misschien nog de kale moestuin even lekker omspitten. Dingen die mijn eigenaresse Jane dus juist niet doet in de herfst. Wat doet zij dan wel? Dat kun je lezen in mijn "dagboek van een tuin".


Weg met die beelden!

De herfst begint voor mij altijd met het weghalen van die stomme beelden. Jane en ik hebben een afspraak gemaakt (zie het artikel over tuinbeelden hier op mijn blog) en zodra de herfst begint, houdt Jane zich aan die afspraak. De beelden gaan eruit. Eerst gaat Jane alle beelden voorzichtig optillen en kijken of er geen salamanders of andere diertjes onder zitten. Die beestjes worden natuurlijk met liefde verplaatst naar een plek waar ze veilig zijn. Ook het beeld zelf wordt van top tot teen gecontroleerd op levend spul. Daarna krijgen de beelden een uitgebreide schrob en boen beurt onder de kraan met heet water en een borstel. Vervolgens worden ze drooggewreven met keukenpapier. En tenslotte worden ze naar boven gesjouwd naar de zolder waar ze de winter en lente zullen doorbrengen in dozen. Een heel karwei als je 24 beelden in je tuin hebt neergezet. Jane is er dan ook heel lang mee bezig. Maar ja, die beelden blijven zo wel mooi en gaan langer mee. En trouwens, afspraak is afspraak. Ik heb gegeven en moet drie maanden lang die belachelijke beelden in mij toestaan, nu is het haar beurt om te geven. En terwijl Jane druk aan het werk was, genoot ik ondertussen van de herfst. Er is zoveel moois om je heen te zien als het herfst is. Als eerste heb je de herfstbloeiers. Anemonen, asters (zie het artikel over herfstasters hier op mijn blog), sedum en zelfs nog een rood roosje stonden bij mij in volle bloei. Daarnaast geniet ik in de herfst natuurlijk van mijn tuinvrouwtje Jane. Zij durft nu weer elke dag bij mij te komen omdat de spinnen allemaal zijn verdwenen. Daar is Jane zo blij over (zie het artikel over spinnen hier op mijn blog). De meeste insecten zijn er niet meer. Ze zijn doodgegaan of  al ondergedoken in donkere hoekjes om daar de winter door te brengen. En dan heb je in de herfst ook nog die mist. Ik ben zo mooi als die mist over mij heen hangt. Het lijkt dan wel alsof ik veel groter ben met hier en daar een tak die tussen de mist door zichtbaar is. Geluiden worden gedempt door de mist en ik kan mijn collega-tuinen niet eens meer zien. Het is net of ik alleen op de wereld ben. Wat een zalig gevoel. Ja, de herfst is prachtig.


De 1 jarigen de deur uit:

En dan is het tijd om de 1 jarigen te verwijderen. Eigenlijk vind ik het elk jaar wel weer een beetje jammer als Jane die uitgebloeide, verlepte, half verrotte en afgestorven planten gaat verwijderen. Ze zijn misschien niet zo mooi meer en ze zullen het jaar daarop natuurlijk niet weer opnieuw gaan groeien en bloeien, maar ze hebben toch al die tijd bij mij doorgebracht en nu worden ze zo maar bij me weggehaald. De 1 jarigen die bij ons gezaaid worden, bestaan voornamelijk uit kruiden en groenten en die worden allemaal in potten gekweekt. Dus ik krijg geen kale plekken in mijn aarde als Jane ze weghaalt, maar toch vind ik het jammer. Maar er is een tijd van komen en van gaan. En de tijd van gaan is voor de 1 jarigen dan tenslotte toch gekomen. Dit jaar heeft Jane 25 potten moeten leeggooien,  schoonmaken en naar de zolder moeten dragen. Wat een werk was dat. Dat krijg je nou als je zo fanatiek bent en steeds meer wilt. Altijd kan Jane weer andere groenten of kruiden vinden die ook nog bij mij in een pot gezaaid moeten worden. Maar gelukkig had ik er geen last van. Terwijl Jane hard aan het werk was, kon ik lekker uitrusten. Jane stond af en toe te mopperen als er weer een regenbui op ons neer kletterde. Ze stoof dan weer naar binnen om te wachten tot de bui over was. Maar ik kon wel genieten van die heerlijke regen die er regelmatig viel, dat hoort ook bij de herfst, lekker veel regen. Mijn plantjes vinden dat heerlijk. Ze hadden samen weer veel bessen, noten en zaden geproduceerd en ik zag veel dieren daar gebruik van maken. Volop vogeltjes in de tuin die mijn bessen kwamen opeten, Jane die steeds hazelnoten aan het rapen was en muisjes die snoepten van alle zaden van de uitgebloeide bloemen die Jane fijn had laten staan en niet had weggeknipt. In deze tijd van het jaar gaan veel dieren voedsel verzamelen om die te verstoppen zodat ze in de winter een voorraadje hebben. Jane heeft dan ook een aantal hazelnoten lagen liggen. Heel lief van haar.


De vijver krijgt een onderhoudsbeurt:

Tja, die vijver. Zoals jullie hebben kunnen lezen (zie het artikel over kikkers hier op mijn blog), gaat Jane in de herfst altijd de vijver een onderhoudsbeurt geven. Eerst worden alle drijfplanten eruit gehaald. Deze zijn ook 1 jarig en als Jane ze er in laat, dan gaan ze liggen rotten en wordt de vijver een stinkende poel. Daarna haalt Jane ook de potten met zuurstofplanten uit de vijver, de winterharde planten gaan wel weer terug in de vijver, maar worden wel eerst flink gesnoeid. De hele vijver, hij is gelukkig maar klein, wordt daarna vele keren met een schepnet behandeld zodat al het drijvend spul en al het slib op de bodem worden verwijderd. Ook worden kikkers en andere vijverbewoners eruit gehaald. Dit omdat de vijver altijd een bak met ijs wordt in de winter. Vissen worden in een aquarium gestopt en de moerasplanten worden wat bijgeknipt zodat er geen afstervende onderdelen in het water kunnen gaan liggen rotten. Jane is er de hele dag mee bezig. Maar dan is de vijver ook totaal veranderd. Niet zo leuk om die prachtige groene poel te zien veranderen in een kale plas water. Maar het is noodzakelijk. Als je maar een kleine vijver hebt en er geen pomp in hebt staan, kun je de natuur helaas niet zijn gang laten gaan. Jane weet uit ervaring dat als ze niets aan die vijver doet, dat je dan een stinkende prutzooi krijgt waarin geen leven meer mogelijk is. En daarnaast natuurlijk een paar diepvriesvissen en een aantal kikkertjes die met de pootjes omhoog terug worden gevonden in de lente. Amfibieën gaan in de herfst wegkruipen om te gaan slapen en dat mogen ze bij mij overal doen, behalve in de vijver! Hoewel Jane het altijd jammer vindt om die vijver zo toe te moeten takelen, is zij toch blij in deze tijd van het jaar, want het gras stopt ook met groeien. Dus Jane kijkt Tarzan nog even lief aan in de hoop dat hij het gras nog een laatste keer wil maaien en daarna ziet mijn zus de voortuin er maandenlang uitstekend uit zodat er niemand meer over zal zeuren. En dat is heel fijn. Jane loopt dan ook rond met een gezicht alsof ze een prachtige regenboog heeft gezien en dat is niet vreemd, want in deze tijd van het jaar zijn die dingen volop te bewonderen. Ja, ook dat is de herfst.

Vijver voor de onderhoudsbeurt

Vijver na de onderhoudsbeurt

Hier stop ik dan even met mijn dagboek. Er is nog veel meer te vertellen, want Jane is nog lang niet klaar met haar herfstbeurt. Maar als ik dat allemaal in dit artikel beschrijf, dan wordt het wel een erg lang verhaal en zijn jullie al in slaap gevallen voordat jullie het uit hebben gelezen en dat wil ik jullie niet aandoen. Dus volgende week "het dagboek van een tuin: de herfstbeurt" deel twee.

Dat was het weer voor deze week. De volgende keer krijgen jullie dus deel twee van de herfstbeurt en wat daarin allemaal staat, dat lezen jullie dus............de volgende keer. (Wat kan ik toch intelligente teksten schrijven).

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)


Trouwens, weten jullie nog iemand die gratis en voor niets Jane's 24 beelden wil boenen, haar 25 potten met 1 jarigen wil legen en een dichtbegroeide vijver wil schoonmaken, schrijf dan even een berichtje. Want dan mag die dat allemaal volgende jaar hier komen doen. Dan kan Jane zelf eens een keer genieten van die mysterieuze mist, die heerlijke regen, die mooie regenbogen, die schitterende herfstbloeiers en die prachtige noten, zaden en bessen en van mijn bewoners die dat alles op komen eten. Daar heeft ze nu met al dat werk natuurlijk geen tijd voor. Die arme Jane.


Update mais:
Die maisplanten, die ik beschreven heb in het artikel van verleden week (zie het artikel over mais hier op mijn blog), die had Jane gezaaid in een klein lapje moestuin. Maar die "moestuin" is er niet meer !!!!!!!!!! Die moestuin is opeens een vlindertuin geworden. Die verlepte maisplanten en de rest wat er nog in dat stukje grond stond, is er allemaal uit gehaald. En daarna zijn alle vlinderplanten (zie het artikel over vlinders hier op mijn blog) uit hun manden getrokken, behalve de kleinblijvende vlinderstruik (zie het artikel over de vlinderstruik hier op mijn blog), en daarna zijn ze in de moestuin geplaatst. De vlindertuin is dus nu geen vlinderplanten mandentuin meer, maar een gewone vlindertuin geworden. En wat een pech, de groentetuin is weg. Waar wil Jane nu haar groenten gaan kweken? Ik wist dat er dingen gingen veranderen bij mij en dit is dus de eerste stap. Wat voor een ellende staat mij nog meer te wachten? Met angst en beven wacht ik af.

Vlindertuin voor de verandering

Vlindertuin (is nu leeg) na de verandering

Groentetuin (is nu vlindertuin) na de verandering

Groentetuin voor de verandering

Plant #6: De mais (Zea mays)

Zoals ik al eerder verteld heb, is mijn tuinvrouwtje Jane iemand die erg van experimenteren houdt. Ze vindt het heel leuk om van alles uit te proberen. De meeste experimenten van haar mislukken trouwens, maar dat maakt haar niets uit, ze probeert gewoon weer wat anders. De laatste twee jaren is zij ook veel met groenten bezig geweest. Jane vindt het geweldig om zelf eten te kweken omdat het heerlijk is om je eigen voedsel te kunnen opeten. Niets smaakt zo heerlijk als je eigen oogst. En wat is leuker dan een zaadje in de grond stoppen en zien hoe daar een smakelijk hapje uit groeit. Dat dat niet zomaar van zelf gaat, maar dat je daar hard voor moet werken, is iets dat Jane nog niet helemaal begrepen heeft. Jane denkt dat de natuur het wel alleen af kan. Water geven, bemesten en plagen bestrijden, dat vond Jane in het begin allemaal niet nodig. Bemesten en plagen bestrijden doet ze nog steeds niet, maar ze is ondertussen al wel zover dat ze nu bij droogte toch wel water gaat geven. Maar meestal geeft ze dan zoveel, dat de planten verdrinken of wegrotten. Nou ja, Jane is een beginnende tuinier, denk ik dan, en ze moet nog veel leren. Misschien dat ze het allemaal gesnapt heeft over een jaartje of tien?

Omdat ik maar een kleine tuin ben, is er niet veel plaats voor een moestuin. Maar daar trekt Jane zich niets van aan. Ze heeft een piepklein lapje grond als moestuin bestempeld en propt dat helemaal vol met allerlei groenten. Want Jane houdt wel van wat afwisseling. Dus een enkel kropje sla of wat radijsjes en een paar worteltjes is niet genoeg voor haar. Nee, ze vult dat minituintje op met bijna alle groenten die je bij de groenteafdeling van de supermarkt kunt vinden. En dan nog is ze niet tevreden, want ze wil juist ook graag die groenten kweken die je niet kunt kopen. Dus dat moet er dan ook nog bij. Omdat ze na een paar keer proberen nu toch wel ontdekt heeft dat er een maximum is aan wat ze daar kan zaaien (en vooral wat ervan overblijft om te oogsten), heeft ze ook de tuintafel omgetoverd tot een moestuin. Want ze heeft in een boek gelezen dat je de meeste groenten ook gewoon in een pot kunt zaaien. En een bijkomend voordeel daarbij is, is dat de slakken er niet zo makkelijk bij kunnen als je de groenten in potten boven op een tafel hebt staan, want de meeste groenten in mijn moestuintje worden opgegeten door de slakken, niet door Jane. Dus dit jaar stond de tuintafel al snel vol met potten met allerlei groenten erin, maar wat moest ze nu in dat kleine moestuintje gaan kweken?

En toen kwam Jane opeens op het idee om eens een keer mais te gaan zaaien. Want mais neemt niet zoveel ruimte in beslag, aldus Jane, dus daar kun je makkelijk dat lapje grond mee vullen en dan kan er ook nog wel een tomatenplant bij en wat snijbieten en misschien ook nog wat worteltjes en radijsjes en pastinaak er tussen door. En dan is er vast ook nog wel plek voor een courgetteplant. Ja, die worden wel groot, maar dan laat ik hem gewoon buiten dat lapje grond over het terras heen groeien. Is dat geen goed idee? Tja, wat zeg je dan als liefhebbende tuin? Ik vind het niet leuk om haar enthousiasme met allerlei feitelijke waarheden radicaal om zeep te helpen, dus .............die mais kwam er. De rest trouwens ook. Behalve die courgette dan, want die bleef in zijn pot op de tuintafel staan. Er bleek toch geen plek meer te zijn in het lapje moestuin voor die plant.

Acht maiszaadjes heeft Jane gezaaid. En toen maar afwachten wanneer er maisplanten zouden zijn. En die kwamen, maar het grootste deel verdween ook weer. Misschien opgegeten door slakken? Gelukkig groeiden er tenslotte toch nog twee uit tot gigantische hoge planten. Jane heeft er enorm van genoten. Van de ontwikkeling van die planten dan. Want van de mais zelf heeft ze geen hap kunnen proeven. Maar daarover straks meer. Jane had nog nooit eerder mais in mij gekweekt en het was erg bijzonder voor haar wat er allemaal uit dat zaadje tevoorschijn kwam. Als eerste groeide er uit dat zaadje een flink plantje.

Toen groeide hij groter en groter.

Daarna kwam er opeens een prachtig vormpje tevoorschijn. Zou dat de maiskolf gaan worden?

Nee, het werd een schitterende pluim.

Waar blijft dan die kolf, dacht Jane. Heb ik iets fout gedaan? Maar op een dag zag ze hem verschijnen.

En er kwam ook nog een prachtig kwastje aan te hangen.

En dat kwastje werd alsmaar groter en groter en tenslotte begon het er een beetje bruin uit te zien. Gaat dat wel goed, dacht Jane. En keek angstig toe hoe het kwastje steeds bruiner werd.

Ondertussen was de plant al enorm hoog geworden.

Oeps, toen was opeens de hele kwast verdwenen. En er zaten opeens ook niet zoveel maiskolven meer aan. Waar zijn die nou?

Toch maar eens rondneuzen op het internet wanneer je eigenlijk oogsten moet. Maar wat lees ik nu? Als het kwastje donkerder gaat kleuren, is de kolf klaar en moet je hem gaan oogsten. las Jane op het internet. En als het kwastje eraf valt, is hij overrijp en ben je te laat. O nee, ik moet die kolven er onmiddellijk af gaan halen! (De vaste lezers zullen hebben opgemerkt dat dit verhaal wel wat lijkt op het verhaal van de vijg. Ja, het is bij Jane altijd hetzelfde. Ze is altijd te laat met oogsten. Voor nieuwe lezers, zie artikel over de vijg op dit blog.) Dus snel werden de kolven die er nog aan zaten eraf gehaald. Het waren er nog maar twee en 1 werd meegegeven aan Tarzan, maar de andere ging Jane lekker zelf opeten. Een recept was zo gevonden op het internet en de kolf klaar maken was zo gedaan. Maar..........hoe eet je zo'n ding. Hij was keihard en Jane kon de korrels niet van de kolf afkrijgen. Dan maar even met Tarzan bellen om te vragen hoe je zo'n ding moet opeten. Geduldig legde Tarzan uit dat je gewoon je tanden in dat ding moest zetten. Maar het was al niet meer nodig, want tijdens het bellen was er al een muisje langs geweest. Of was het een meisje? Want Jane's dochtertje had de verleiding niet kunnen weerstaan en had zelf allang begrepen hoe je zo'n smakelijk hapje naar binnen moest werken. En helaas was er niets meer overgebleven voor Jane. Dat is nou jammer voor jou mama, maar het was erg lekker hoor. Kinderen!

En wat bleef er voor Jane over? Een afgeknaagde kolf en een verlepte plant!

Dat was het weer voor deze keer. De volgende keer krijgen jullie een hoofdstuk uit: "een dagboek van een tuin" en wat daarin staat..........dat vertel ik natuurlijk pas de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.


Trouwens, mochten jullie nog tips hebben voor groenteplanten die weinig ruimte innemen, die niet worden opgegeten door slakken en die geen enkele verzorging nodig hebben, schrijf dan even een berichtje, want misschien dat dan 1 van Jane's experimenten eens een keer zal lukken. Alvast bedankt.


Update kikker:
Jane heeft de vijver een onderhoudsbeurt gegeven. En ze heeft twee kikkertjes uit het slib gehaald en in veiligheid gebracht. En de vijver ziet er nu weer heel kaal uit. Geen kikker die daar nog meer zijn winterslaap in wil doen.

De vijver voordat Jane hem een opruimbeurt heeft gegeven.

Zo zag de vijver eruit voordat Jane aan de grote opruiming begon. Een wilde vijver dicht b(g)egroeid met planten. Goed passend in een wilde tuin en een prachtig plek voor kikkers om hun winterslaap in te doen. Behalve dan dat het water maar 40 centimeter diep is en dus bij een beetje strenge winter helemaal ijs wordt en je dan de daarin overwinterende kikkers in de lente op hun rug drijvend terug vindt. Wil je weten hoe de vijver er nu uit ziet na de onderhoudsbeurt? Lees dan het artikel van volgende week: "dagboek van een tuin".

Dier #6: De kikker (Ranidae)

Ik ben nog steeds een mooie wilde tuin. Nog wel. Maar dat er iets bij mij gaat veranderen is nu wel zeker. Als eerste heb ik mijn tuinvrouwtje Jane bezig gezien met een meetlint. Ze stond de maten van iets af te meten. De volgende dag kwam ze opeens naar buiten stormen en toen begon ze aan mijn tuinbankje te sleuren. Ze heeft hem bij het raam weggehaald en naar het terras getrokken. Ook die 6 potten die voor het raam stonden zijn door Jane naar het terras gesleept. Dat terras staat nu helemaal vol. Je kunt je kont er niet in keren. Lijkt me niet dat Jane dit nu zo mooi vindt. Er is vast een andere reden waarom Jane nu opeens de boel gaat verplaatsen. En de plek voor het raam is nu helemaal leeg. Ik dacht, zou Jane daar nu iets anders gaan neerzetten?

Een paar dagen later kwam er opeens een vreemde vent bij mij via de buitendeur naar binnen lopen. Tarzan was bij hem en ze brachten een enorm groot pakket bij mij naar binnen. Het was zo groot en zo zwaar dat ze het niet eens konden dragen. Het werd met een kar naar binnen gereden. Het reusachtige pak werd neergelegd op die lege plek voor het raam. Het is een gigantisch pakket en bestaat uit een aantal dozen. Wat daar nu weer in zit? Geen idee. Wat gaan ze toch doen met mij? Nou ja, als ik iets weet, dan zal ik het jullie vertellen. Dan nu over naar mijn onderwerp van vandaag. De kikker.

Een kikker aan het zwemmen in mijn vijvertje

Elk voorjaar zijn ze er weer. Die kikkers. Kikkers komen in de lente uit hun winterslaap en gaan vervolgens het water in om te paren en hun eieren te leggen. Overal drijft dan hun kikkerdril en daarna krijg je natuurlijk het prachtige verhaal van het eitje waar een visje uitkomt en van het visje dat verandert in een kikkertje. Ik heb ook water en dit water zit in een klein vijvertje. Maar daar leggen kikkers nooit hun eieren in. De kikkers bij ons in het dorp leggen hun eieren in de sloot. En als ze die eieren hebben gelegd, dan komt onze buurjongen. Die buurjongen haalt de kikkers uit de sloot om ze bij hem zelf in de vijver te stoppen. Maar daar blijven ze niet, in elk geval niet allemaal, want er zijn altijd weer kikkers die naar mij toe komen. Ze komen graag in mijn kleine dicht begroeide vijvertje. Om er in te zwemmen en om er te eten, maar eieren leggen ze er nooit in. Waarschijnlijk omdat er ook vissen in mijn vijver zitten. En die vissen eten de kikkereitjes op. Daarom leggen kikkers liever geen eieren in vijvers met vissen. Dat is wel jammer. Maar al die grappige rondspringende en zwemmende kikkertjes die er in de zomer bij ons te zien zijn, is ook heel leuk.

Kikkertje neemt een zonnebad

Mijn eigenaresse Jane is er ook blij mee. Zij houdt ook van kikkers. Zij gaat zelf niet naar de sloot om kikkers te vangen. Maar als ze die buurjongen met zijn netje en emmertje naar de sloot ziet gaan, weet ze dat er weer snel kikkers bij ons zullen verschijnen en daar verheugt ze zich dan ook op. En ja hoor, daar zijn ze dan weer. Eerst zijn die kikkers nog erg schuw. Als Jane de tuindeur open doet, hoort ze direct hoeveel kikkers er bij ons zijn, want dan springen die beesten allemaal het water in. Elke plons is een kikker. Na een tijdje raken ze gewend aan de vele bezoekjes van Jane en blijven ze gewoon zitten. Jane kan dan heel dicht bij ze komen en ze goed bekijken. Ze kan er makkelijk foto's van maken en het toestel zelfs vlakbij zo'n kikker houden. Rustig blijven ze zitten en bekijken Jane net zoals zij hen bekijkt, met veel belangstelling. Soms vind ik dat Jane zelf wel op een kikker lijkt. Gehurkt zit ze daar naast de vijver, doodstil alsof ze zelf op een vlieg zit te wachten die ze vangen kan. Maar nooit zie ik een tong uit haar mond tevoorschijn komen om voedsel te grijpen zoals die kikkers dat doen. Waarschijnlijk komt dat omdat Jane vegetarisch is en vliegende groente heb ik hier bij mij nog niet gezien. Maar goed, dan wordt het herfst en willen die kikkers een winterslaap gaan doen.

De kikkerpot

De stapel hout in het bosje achter de vijver

Omdat ik een wilde natuurlijke tuin ben en Jane mij in de herfst onderhoudt volgens een soort permacultuur-achtige methode, is er bij mij genoeg gelegenheid voor dieren om te schuilen en te overwinteren in de winter. Jane heeft voor de lol ook nog een kikkerpot gekocht waarin kikkers zich kunnen verstoppen. Niet echt nodig, maar wel leuk, aldus Jane.


Verder ligt er een stapel hout achter de vijver, een prachtige plek voor kikkers om erin weg te kruipen en verder kunnen kikkers zich natuurlijk ook nog terugtrekken op die overwinteringsplaatsen die Jane speciaal voor de padden heeft gemaakt (zie het artikel over padden hier op mijn blog). Prima geregeld toch? Nou, .....niet dus.


Er zijn verschillende soorten kikkers hier in ons kikkerlandje. Je hebt bijvoorbeeld bruine en groene kikkers. De kikkers die bij mij komen zijn groen. Er zijn 3 verschillende soorten groene kikkers: de poelkikker of kleine groene kikker (Pelophylax lessonae), de meerkikker of grote groene kikker (Pelophylax ridibundus) en duizenden jaren geleden is er door een kruising tussen deze twee soorten een derde soort ontstaan: de bastaardkikker of middelste groene kikker (Pelophylax kl. esculentus). Welke kikker(s) er bij ons komen? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat die groene kikkers die bij ons komen, helemaal niet op het land een plekje gaan zoeken om te overwinteren. Nee, die willen graag overwinteren in het water en dat is dus bij ons een groot probleem. Want mijn vijvertje is maar 40 centimeters diep.

Het eerste jaar dat er kikkers bij ons rondsprongen, vond Jane een aantal kikkers in het voorjaar drijvend op hun ruggetje weer terug in de vijver. Deze kikkers dachten een leuke plek gevonden te hebben waar ze konden overwinteren, maar overleefden de winter dus niet. Kikkers in de vijver is leuk, maar op deze manier is natuurlijk niet de bedoeling. Dus Jane speuren op het internet wat ze hier aan kon doen. Kikkers kunnen in de winter sterven als het wateroppervlak van de vijver waarin ze overwinteren dicht vriest, want dan krijgen ze zuurstofgebrek, las Jane. Je kunt dit tegengaan door te zorgen voor een wak in het ijs. Mooi, en hoe doen we dat? Een bal op het water laten drijven? Geen zin, want de bal vroor gewoon vast in het ijs. Een stuk piepschuim dan? Die vloog bij de eerste de beste winterstorm naar de de tuin van de buren. Een pomp of beluchtingssteentje gaat ook al niet als je geen stroom in de tuin hebt en zelf geen enkel verstand hebt hoe zo iets aangesloten moet worden. Dan maar een pan met kokend water op het ijs zetten. Ja, die smelt inderdaad een gat in het ijs en dat moet je dan elke dag opnieuw doen, want dat gat vriest elke nacht weer dicht. En vervolgens merk je dat het maar weinig nut heeft, als het zo hard gaat vriezen dat die 40 centimeters water in je vijvertje totaal in ijs verandert.

Dus nu gaat Jane aan het eind van de herfst elk jaar de vijver een uitgebreide beurt geven. Alles wordt eruit gehaald zodat de kikkers nergens kunnen schuilen. De bodem wordt uitgebreid met een netje behandeld zodat alle slib eruit komt, waardoor kikkers niet lekker kunnen wegkruipen voor een winterslaapje. En gelijktijdig worden op deze manier alle kikkers, die daar eventueel al bezig waren met zich in te graven, eruit gehaald en vervolgens naar een plek gebracht waar ze meer kans hebben om te overleven. Jane is er tijdenlang mee bezig en dat allemaal voor die paar kikkertjes. Maar succesvol is het wel, want Jane heeft nooit meer in de lente drijvende kikkertjes in de vijver gevonden. Tja, je moet toch wat overhebben voor je tuin-gasten.

Dat was het weer voor deze keer. De volgende keer ga ik het hebben over de maisplant. De mais wordt heel groot en zoals jullie weten, ben ik behoorlijk klein. Maar ja, Jane is niet iemand die daar op let. Zij probeert gewoon van alles uit. Ja, Jane's experimenten, daar kan ik je een heleboel over vertellen, vooral degene die mislukt zijn, want die komen namelijk het meest voor bij Jane. Maar daar trekt zij zich niets van aan, ze probeert gewoon weer iets anders. En zo ging dat ook met die mais, maar hoe dat afliep, dat vertel ik je..............de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.


Trouwens, mocht iemand hier de foto's van mijn kikkers zien en toevallig weten welke van die drie groene kikkers het zijn, stuur dan even een berichtje, want Jane is erg benieuwd welke kikkers zij nu steeds in onze vijver ziet. Zijn het nu poelkikkers, meerkikkers of bastaardkikkers. De grote, middelste of kleine groene kikker. Wie het weet, mag het zeggen. (Alsjeblieft!)


Update outfit van het seizoen herfstmode:
De nieuwste herfstkleuren 2014:
Net nieuw binnen gekomen!

Hazelnoot-bruin

Klimhortensia-geel

Wingerd-rood

De nieuwste herfst-voettrend 2014:
Helemaal in!

Veel verschillende bladeren op je kale aarde laten liggen

De nieuwste herfst-accessoire 2014:
Super trendy!

Guldenroede-pluis

Outfit van het seizoen #1: Herfstmode voor tuinen

Ik ben een tuin. Dus als je denkt dat ik het in dit artikel, dat over herfstmode gaat, ga hebben over die lappen die jullie mensen om je lichaam heen dragen, of dat ik hier iets ga schrijven over die glinsterende dingen die jullie om je nek doen of in je oren stoppen, of dat ik tips ga geven over die voorwerpen die mensenvrouwen over hun arm of schouder hangen en waarin allerlei troep zit dat jullie toch niet nodig hebben maar wat jullie perse toch mee willen sjouwen, dan denk je dat verkeerd. Want dit artikel gaat niet over jullie modegrillen, maar over de onze. Herfstmode voor tuinen. Ja, ook wij tuinen doen aan de mode mee. Wij willen namelijk ook mooi zijn. De meeste tuinen zijn natuurlijk van zichzelf al prachtig, maar voor die tuinen die toch nog iets meer aan hun uiterlijk willen doen dan hun collega's, hierbij wat tips om jezelf nog aantrekkelijker te maken.


De kleuren voor herfst 2014:
Deze kleuren zijn helemaal in dit najaar. Elke tuin zou 1 of meerdere van deze kleuren moeten dragen, dan hoor je er helemaal bij.

Abrikozenboom-geel

Salix-bruin

Bosbes-rood

Krentenboom-oranje

Vijg-geelgroen

Aardbei-mixedcolors

De voettrends voor herfst 2014:
Hoewel tuinen geen voeten hebben zoals mensen, en dus geen schoenen dragen, kunnen wij onze bodem zeker verfraaien met deze voettrends. Echte musthaves voor trendy tuinen.

Meerdere gele bladeren op geribbeld hout

Een enkel gekleurd afgevallen blad

Een stapel hazelnoten

Een aantal Oost-Indische-kers-zaden

Een bergje verdwaalde kastanjes

 
De sieraden voor herfst 2014: 
Hoewel wij tuinen geen oren, hals, pols of vingers hebben om iets in of omheen te hangen, hebben wij genoeg andere onderdelen die we in de herfst kunnen versieren. Deze sieraden maken onze herfstoutfit helemaal af.

Vlier-kralen

Rozenbottel-knopjes

Bergthee-parels

Appels en peer-hangers

De accessoires voor herfst 2014:
Riemen, tassen, sjaals en hoeden zul je bij ons tuinen niet aantreffen. Maar onderstaande accessoires passen perfect in de herfst bij iedere tuin die modebewust wil zijn.

Een wilde bos bijna uitgebloeide bloemen

Grashalmpjes

Kogeldistel-zaden

Dat was het weer voor deze keer. De volgende keer ga ik weer iets schrijven over een dier. Dit keer ga ik het hebben over kikkers. Zoals iedereen vast wel weet, gaan kikkers in de herfst op zoek naar een plek om een winterslaapje te doen en dat doen ze dus ook bij mij en dan............maar dat vertel ik jullie pas de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.


Trouwens, hebben jullie nog andere mooie trends gezien voor de herfst, laat dat dan even weten in een berichtje, want ik wil altijd volledig naar de laatste mode gekleed gaan, jij toch ook?


Update herfstaster:
Nou, over de asters heb ik geen update. Maar ik kan jullie wel vertellen dat ik mijn eigenaresse Jane al weer een paar keer heb gezien. Omdat de spinnen bij mij ondertussen al allemaal opgegeten zijn door die zwerm vogeltjes die ik te hulp heb geroepen, komt Jane nu weer regelmatig bij mij rondlopen. Maar weet je, ik ben zo bang dat ze mij zal gaan vernietigen dat ik haar niet durf aan te spreken. Ik ben bang wat ik dan te horen krijg. Dat er iets aan de hand is dat weet ik wel zeker, want Jane staat regelmatig rond te kijken alsof ze iets in mij wil veranderen. Deze blik ken ik, want die heeft ze wel vaker en betekent altijd dat ze daarna weer 1 of ander zot idee heeft wat ze weer wil uitvoeren bij mij, zoals opeens een border maken of beelden in mij neerzetten of een middellands zeegebiedje maken. Maar nu zou het wel eens een totale vernietiging van mij kunnen zijn, want zoals jullie verleden week gelezen hebben in het artikel over herfstasters, gaan Jane en Tarzan een heleboel bij mij weghalen. Het is niet leuk om in angst te leven. Ik hoop maar dat ik gauw te horen krijg wat ze van plan zijn. Als ik dan toch gesloopt moet worden, dan kan ik het maar beter zo snel mogelijk weten, toch? Nou ja, misschien weet ik volgende keer meer. En dan zal ik het jullie direct vertellen,
.......als ik er dan tenminste nog ben.........