Dier #7: De vis (Shubunkin)

Mijn eigenaresse Jane heeft een dochter. En die is net zo gek met dieren als haar moeder. Maar die dochter heeft ook astma. En dan is het hebben van huisdieren niet altijd mogelijk. Omdat Jane haar kindje toch het plezier wilde geven van het verzorgen van een huisdier, kocht ze twee goudvissen. Van deze dieren is bekend dat ze geen kwaad kunnen als je astma hebt. Dus een prima keus zou je zo denken. En die twee vissen zwommen rondjes in hun kom. Ze zwommen rondjes in de vissenkom die de man in de dierenwinkel Jane had aangeraden om te kopen voor haar twee visjes. Volgens hem konden die twee vissen daar prima oud in worden. En die man zal het wel weten, toch? Dochter vond het heel leuk. Maar of die twee vissen het nu zo leuk vonden? De vissen werden almaar groter en groter en hadden steeds minder ruimte in die kom. Ze moesten goed oppassen dat ze niet tegen elkaar aan botsten bij het zwemmen van hun rondjes. En toen kwam Jane met haar dochter en haar vissen hier bij mij wonen. En Jane maakte van mij een wilde tuin en vond dat daar ook water bij hoorde. Dus werd er een vijver bij mij aangebracht. Eerst wilde Jane geen vissen in die vijver. Ze wilde dat het een amfibieënvijver werd. Maar ja, die zielige grote vissen in hun kleine kom, dat was eigenlijk toch niet zo leuk. Het begon een beetje te lijken op dierenmishandeling! Dochter had allang geen interesse meer in die beestjes. Dus wat doe je dan? Hup, de vijver in. Daar hebben ze de ruimte om lekker rond te zwemmen. Maar toen leken die vissen opeens wel weer heel erg klein in die grote vijver. Die twee kleine visjes in die enorme vijver, dat zag er ook wel weer zielig uit. Vissen horen toch eigenlijk in een school te zwemmen. Dus werden er nog twee vissen bijgekocht. Twee Shubunkins.

Shunbunkins in de vijver

Een Shubunkin is een kweekvariant van de gewone goudvis (Carassius auratus auratus). Ze komen uit Japan. Het bijzondere van de Shubunkin is het gevlekte kleurpatroon (rood, geel, oranje, blauw, wit, zwart) met een combinatie van metallic en transparante schubben waardoor de vis een soort van paarlemoer uitstraling heeft. Ze zijn dus heel erg mooi, vooral als de zon erop schijnt. Zelfs de vissen die geen vlekken hebben, maar gewoon wit of zwart zijn, zijn glanzend en daardoor toch nog bijzonder. Ze hebben een enkelvoudige staart en lange vinnen en hun lichaam heeft de vorm van een gewone goudvis. Deze vissen eten waterinsecten, kreeftjes, larven, slakken en wormpjes. Maar ze zijn niet kieskeurig, want als ze honger hebben, eten ze ook gewoon het in de winkel gekochte vissenvoer, korrels of vlokken. Volgens de verhalen op internet blijven ze van je planten af en wroeten ze niet in de bodem. Maar onze Shunbunkins houden zich niet aan hun beschrijving want zij eten wel degelijk de waterplanten in de vijver op en ze kunnen ook flink wroeten waardoor het water in de vijver eigenlijk nooit meer helder is. De vijver ziet er dus niet meer zo uit als Jane in gedachten had gehad, maar ja, je moet toch iets voor je huisdieren over hebben. Met al die vissen in de vijver verwachtte Jane niet langer meer dat ze er ooit een amfibie in zou aantreffen, maar toch kwamen er kikkers in wonen, zwom er een keer een pad rond en zag Jane zelfs een salamander in de vijver. Dus iedereen blij.

Shunbunkins zijn sterke vissen. Ze zijn ook slim. Helaas waren die eerste twee vissen, die goudvissen, niet zo slim. Nee, zij waren hele domme wezentjes, want ze gingen vaak zwemmen in de ondiepste gedeelten van de vijver (waarschijnlijk wilden ze daar eieren gaan leggen) en kwamen daar regelmatig vast te zitten. Vooral als het waterpeil van de vijver door verdamping laag werd. En op een keer toen ze daar vast zaten tussen de plantenstengels en wild probeerden los te komen, kwamen ze door hun geworstel uit het water en lagen ze uit te drogen en tenslotte dood te gaan op de kant. Eerst de ene vis en een jaar later die andere vis. Zo je vissen terug vinden is niet leuk. Jane en haar dochter waren erg verdrietig toen ze die vissen moesten begraven. Maar gelukkig zijn de Shunbunkins slimmer en blijven zij in de vijver. Zelfs de katten uit de beurt die hier 's nachts in de tuin rondsluipen, hebben tot nu toe geen enkele vis kunnen pakken. De Shunbunkins zijn de katten te slim af. Omdat de vijver erg ondiep is, vriest hij in strenge winters helemaal dicht. De hele bak is dan gevuld met ijs en daar kunnen ook die sterke slimme Shunbunkins niet in overleven. Dus Jane gaat elke herfst de vissen uit de vijver halen en stopt ze dan in een aquarium. Dit aquarium is natuurlijk niet zo groot als de vijver maar wel groter dan die vissenkom waar Jane vroeger de vissen in heeft gehouden. En het is maar voor een paar maanden, want zodra het weer het toelaat, gaan de Shunbunkins weer terug in de vijver.

1e jaar: 5 babyvisjes

Shunbunkins leven graag in scholen. Je hoort ze eigenlijk met minstens vijf per vijver te houden. En bij ons zaten ze natuurlijk maar met zijn tweeën nadat die goudvissen waren overleden, dus dat was eigenlijk niet zo goed. Maar gelukkig hebben ze dat probleem zelf opgelost zodat ze nu gezellig met meerderen zijn. Want direct al het eerste jaar dat ze in de vijver zaten, hebben ze zich voortgeplant. Dat was een grote verrassing voor Jane, want zij had dat niet verwacht omdat onze vijver natuurlijk niet zo groot is. Maar Shunbunkins leggen hun eieren in ondiep water van ongeveer 15 centimeter en dat is bij onze vijver wel aanwezig. Dus de Shunbunkins vinden onze vijver goed genoeg om hun baby's in op te voeden. Ze leggen hun eieren in het voorjaar. In de zomer zie je dan de hele vijver vol met babyvisjes. De oudere vissen zie je dan niet meer omdat de vijver dan vol gegroeid is met zuurstof- en drijfplanten en die grote vissen blijven lekker beschut onder die planten rond zwemmen. Maar de kleintjes komen helemaal aan de oppervlakte en dat is erg leuk om te zien, al die kleine visjes. Maar in de herfst, als Jane de vissen uit de vijver gaat halen, vindt zij er niet zoveel meer terug. Het eerste jaar kon zij er nog maar vijf terug vinden en deze gingen samen met hun ouders en 1 van de toen nog levende goudvissen in het aquarium. De jaren erna vond Jane eigenlijk helemaal niets meer. Een enkele keer kwam dat omdat de grote vissen dat jaar geen eitjes hadden gelegd en Jane dus helemaal geen visjes zag, ook niet in de zomer. De andere jaren zat de vijver helemaal vol in de zomer, maar was er niets meer, behalve de grote vissen, over gebleven in de herfst. Hoe zou dat nu toch komen?

Dit jaar was het echter weer feest. Toen Jane de vijver een onderhoudsbeurt ging geven en druk met haar netje aan het rondscheppen was, zat er opeens een babyvisje in. Jane was erg verrast omdat ze deze zomer geen jonkies had gezien in de vijver. De baby's bleken ook erg klein te zijn. Veel kleiner dan dat eerste jaar. Blijkbaar hadden de Shunbunkin-ouders dit jaar besloten hun kinderen heel wat later in het jaar te produceren dan in het voorjaar waardoor de baby's nog niet zo veel tijd hadden gehad om groot te groeien. Jane ging op zoek naar nog meer vissenbaby's en vond er acht. Van de grote vissen vond zij er vier terug. Jane heeft dit jaar dus 12 vissen uit de vijver gehaald. Het is elk jaar weer afwachten wat er uit de vijver komt, want vissen blijven niet eeuwig leven. Dus je weet natuurlijk wel wat je erin stopt, maar het is altijd weer de vraag hoeveel er daar van overblijven. Jane ging haar 12 visjes in het aquarium doen en vroeg zich af hoe dat volgend jaar zou gaan als de babyvisjes groot zouden zijn. Want 12 grote vissen in die kleine vijver dat wordt wel erg krap. Gaat bijna weer lijken op die volle vissenkom waar alles mee begon.

Maar Jane hoefde zich geen zorgen te maken, want de natuur lost namelijk zelf alle problemen op. Toen Jane na een paar uur nog eens weer naar dat aquarium ging kijken, kon ze nog maar drie babyvisjes ontdekken. Zo groot is dat aquarium nu toch ook weer niet dat vijf visjes zich zo makkelijk kunnen verstoppen. Waar zijn die visjes gebleven? Al speurend zag Jane opeens iets. Wat is dat? Daar helemaal achteraan, drijvend aan de oppervlakte. Arrrrrg, dat lijkt wel een dood babyvisje zonder kop. Hoe kan dat nou? Verbaasd zat Jane naar dat dode onthoofde visje te kijken. Maar toen gebeurde er vlak voor haar neus iets dat nog veel afgrijselijker was. Want Moeder (of vader) Shunbunkin-vis had blijkbaar honger en at voor Jane's geschokte ogen 1 van haar (of zijn) kinderen op. Jane zat daar, te verstijfd van schrik om iets te doen, terwijl voor haar ogen dat kleine babyvisje door zo'n grote vis werd opgeschrokt. Toen waren er nog maar twee babyvisjes over! In een paar uur tijd hadden de ouders zes van de acht kinderen opgevreten. En Jane had ze nog wel vlak na het plaatsen in het aquarium een flinke hoeveelheid vissenvoer uit een potje gegeven. Maar een babyvisje als toetje was blijkbaar geen probleem voor die grote slokop-vissen. Nu weten we dus ook waar al die baby's blijven die we in de zomer in de vijver zien, maar in de herfst niet meer terug kunnen vinden. Shunbunkins zijn kannibalen. Ze eten hun eigen kinderen op. Wat gruwelijk.

Oke, een vissenkom is misschien dierenmishandeling, maar altijd nog beter dan diepvriesvis worden in de vijver of opgegeten worden door je ouders. Dus Jane heeft supersnel die kom weer van de zolder gehaald en die twee overgebleven visjes daarin gestopt. En de kom staat nu op de salontafel. Dus nu zijn we weer bij het begin. Twee visjes zwemmen rondjes in hun kom. Dochter vindt het heel leuk.............. visjes ook!


Dat was het weer voor deze keer. De volgende keer krijgen jullie weer een artikel over een plant. Dit keer ga ik het hebben over de klimop. Want Jane houdt heel veel van klimplanten en daarom.............. maar dat vertel ik jullie wel de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.


Trouwens, mochten er lezers zijn die het houden van vissen in een vissenkom dierenmishandeling vinden, schrijf dan maar geen berichtje, want ik denk niet dat Jane dat nu wil horen. En weet je, als die visjes groot genoeg zijn om niet langer meer te kunnen dienen als voer voor hun ouders, dan gaan ze gewoon weer de vijver in en die kom de zolder op. Dus niet zeuren.


Update dagboek van een tuin herfstbeurt deel 2:
Dacht ik volgend jaar overal paddenstoelen bij mij te kunnen zien, omdat ik Jane de opdracht ging geven om paddenstoelenzaad te gaan zaaien, krijg ik te horen dat er geeneens paddenstoelen zaad bestaat! Al die mooie foto's van andere bloggers met prachtige paddenstoelen en zwammen erop en ik heb niets. Dat is niet eerlijk. Ik wil ook paddenstoelen, want een tuin zonder paddenstoelen, die kan zich natuurlijk geen natuurlijke wilde tuin noemen. Ik heb gelukkig wel tips gekregen dat een stapel hout of mulchen met houtsnipsel voor paddenstoelen zou kunnen zorgen. Dus dat ga ik allemaal uitproberen en misschien kan ik dan volgend jaar ook mooie foto's van paddenstoelen of zwammen aan jullie laten zien. We geven de moed niet op!