Plant #2: De appelboom (Malus domestica Ballerina 'Obelisk' Flamenco)

Als eerste heb ik even een kleine mededeling. Ik ben deze week druk bezig geweest met het maken van een aantal pagina's. Hier rechts naast mijn artikel, onder het kopje pagina's, zul je ze zien staan. In "Dit ben ik" stel ik mezelf aan jullie voor. Ook vertel ik iets over mijn tuinvrouwtje Jane. Op de pagina "Dit is mijn planning" vertel ik jullie welke artikelen ik regelmatig wil maken. Onder het kopje "Dit is mijn onderhoud" komt de verzorging die ik van Jane krijg uitgebreid aan bod. Bij "Dit zijn mijn planten" kun je lezen hoeveel planten er eigenlijk in mij staan. En "Dit zijn mijn dieren" staat vol met alle dieren die mij in mijn leven al bezocht hebben. Althans welke dieren ons zijn opgevallen dan, want er zullen nog vele dieren in mij leven die wij nog niet eens hebben ontdekt, maar dat zullen we vast nog wel doen en dan krijgen ze ook een vermelding op deze pagina. Als je zin en tijd hebt, ga dan gerust eens een kijkje nemen op 1 (of alle) pagina's. Dan nu over naar......De appelboom.

Ik ben een kleine tuin. Nou ja, niet piepklein, maar groot ben ik ook niet. Daarom is een grote boom voor mij geen optie. Ten eerste zou een grote boom de zon weghouden en ten tweede zou een grote boom veel blad verliezen. De eigenaren van de tuinen om mij heen zouden enorm balen als er een grote boom in mij zou staan. Zij willen zon, geen schaduw. En ze willen geen enkel blaadje in hun nette tuinen hebben liggen. En verder willen ze vrij uitzicht. Met een grote boom zouden ze het idee krijgen in een bos te zijn en dat willen ze natuurlijk niet. Toch houdt Jane, mijn eigenaresse, juist heel veel van bomen. Maar van ruzie met de buren houdt ze niet. Dus heeft ze toch 12 bomen in mij geplant, maar dit zijn dan wel klein blijvende boompjes zoals stamboompjes, dwergboompjes en zuilboompjes. Het grootste deel zal nooit zo groot groeien dat ze zelfs maar boven de schutting uit zullen steken. Dan heeft Jane toch nog een beetje het gevoel dat er bomen in haar tuin staan, maar zullen de buren geen reden hebben om te gaan klagen. En vandaag wil ik het hebben over 1 van deze bomen.

Toen Jane mij ging maken, wilde ze een siertuin, maar ook een tuin waaruit ze kon eten. Dus heeft ze niet alleen sierplanten in mij geplaatst, maar ook veel fruitplanten en overblijvende kruiden. En verder zaait ze elk jaar 1 jarige kruiden en groenten. Er valt dus veel te snoepen bij mij. Jane is eerst begonnen met een klein stukje fruittuin. Een soort boomgaardje met drie piepkleine boompjes, twee ministruikjes, een klimplantje en twee bodembedekkende plantjes. Dat was natuurlijk veel te klein voor de ambities van Jane. Dus werd er op andere plekken ook plaats gemaakt voor fruitsoorten. En werd zelfs het terras vol geplaatst met potten met fruitplanten erin. En ondertussen kun je nu bij mij al 27 fruitsoorten vinden. Zevenentwintig fruitsoorten in zo’n kleine tuin als ik. Die Jane, die weet ook nooit wanneer het genoeg is. Altijd wil ze meer. Maar daar wilde ik het nu niet over hebben. Ik wil jullie vertellen over 1 fruitsoort. De appel.

Het kleine appelboompje met grote appels.

Prachtige wit/roze bloesems, waar veel bijen om heen vliegen.

Jane heeft een mini-appelboompje geplant. Een zuilboompje. Dit boompje wordt niet hoger dan anderhalve meter en maakt geen zijtakken. Het heeft dus niet veel plaats nodig en past dus prima in een kleine tuin. Je kunt hem zelfs in een pot plaatsen als je dat zou willen. Het is klein, maar fijn, want het is een schitterend boompje. In het voorjaar zit het vol met prachtige wit-roze bloesems, waar vele bijtjes om heen zoemen. Het boompje is zelfbestuivend, dus een andere appelboom is niet nodig.  Tijdens de zomer gaan de appeltjes groeien. En groeien en groeien. Groene appels met mooie rode wangetjes. En ze worden enorm groot. Zeker voor zo’n klein boompje. Zo’n klein boompje en dan die enorme appels eraan. Dat zoiets kleins zulke grote dingen kan produceren. En ze smaken zo lekker. Nou ja, dat vindt Jane dan. Ik eet die dingen niet. Wat ik gehoord heb, smaken ze zoetzuur, dat is de term geloof ik. Je kan ze pas laat oogsten. In oktober-november zijn ze klaar om geplukt te worden, maar dan kun je ze direct opeten of bewaren, want ze zijn ook goed te bewaren, heb ik begrepen. Jane weet dat niet uit eigen ervaring, want zij en haar dochter vinden de appels zo lekker dat ze direct allemaal opgegeten worden, dus ze hebben nooit iets over om te bewaren. En dan komt de herfst en worden de bladeren van dit boompje ook nog eens geel voordat ze afvallen. Ook mooi. 

Een appeltje, nu nog klein, maar in oktober/november heel groot.

Bladeren vol groene luizen.

Verder is deze boom aantrekkelijk voor een aantal soorten dieren. En zoals jullie ondertussen wel weten, is Jane gek op dieren. Naast de bijtjes, die in de lente op de bloesems afkomen, genieten ook de mieren van deze boom. Want elk jaar zitten de bovenste bladeren van het boompje vol met groene luizen. Mieren komen deze luizen “melken”. Luizen zuigen namelijk sap uit de bladeren. Het teveel aan bladsuikers scheiden zij weer uit als honingdauw. En de mieren lusten dat heel graag. Ze trommelen met hun pootjes op de luizen die dan een druppeltje van dat zoete spul uitscheiden en dat neemt de mier dan mee. Als beloning voor dat lekkers beschermen de mieren de luizen, bijvoorbeeld tegen lieveheersbeestjes die hen willen opeten. De mieren jagen deze weg bij hun “koeien”. De luizen zijn dus eigenlijk het melkvee van die mieren, al eten mieren soms ook wel luizen op, dat is dan hun slachtvee, zeg maar. Altijd weer een prachtig gezicht die kleine luisjes met die grotere mieren ertussen. Jane kan er tijdenlang naar kijken. Sommige mensen gaan die luizen dan weghalen, want teveel luizen op een plant kan problemen geven. Zoveel luizen samen kunnen zoveel sap uit een plant zuigen dat deze sterft door uitdroging.

Maar Jane haalt de luizen niet weg, natuurlijk niet, want zij is anders dan anderen. Zij laat ze lekker zitten, want de musjes, die hier in grote getallen in de tuin komen, lusten deze luisjes ook graag en zij laten zich door die mieren niet wegjagen (waarschijnlijk eten ze die ook op). En zo lost het probleem zich vanzelf weer op. In elk geval is het boompje nog nooit geveld door de luizen, noch hebben die luizen het boompje belemmerd in de groei en ook de oogst wordt er niet minder door. En zolang dat alles goed gaat, laat Jane die luizen gewoon zitten. Als een plant sterk en gezond genoeg is, kan hij best wat luizen hebben. Jane geeft het boompje elk najaar wat kalk en elk voorjaar wat koemestkorrels. En daar doet hij het goed op. Jane gaat elke dag kijken hoe groot haar appeltjes ondertussen zijn (alsof ze in 1 nacht opeens een opvallend stuk gegroeid zouden zijn) en ze verheugt zich al op de dag dat ze die appels kan gaan plukken. Jane en haar dochter zullen er dit jaar ook vast weer heerlijk van smullen.

Eet smakelijk.

Dat was het voor vandaag. De volgende keer ga ik een heel bijzonder artikel plaatsen. Ik heb namelijk een studie gedaan in menskunde en ben nu een expert geworden op het gebied van de mens. Daarom ben ik bevoegd om testen af te nemen bij mensen. En dus heb ik een test gemaakt over.........tja, dat vertel ik je de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.

Trouwens, mocht je, wellicht geïnspireerd door dit artikel, besluiten om ook zo’n schitterend boompje aan te schaffen en je hebt er nog vragen over, dan kun je mij altijd een berichtje sturen. (Je hoeft alleen maar op "opmerkingen" hier beneden te klikken.)


Update pad: 
Ik heb jullie verleden week toch verteld over die twee domme padden die op een hele zonnige droge plek naast de vlindertuin onder de vuilcontainer wonen? Wel, misschien zijn ze toch minder dom dan ik dacht, want Jane gaat elke dag (als het niet regent) de manden in de vlindertuin begieten. En omdat de vlindertuin op een verhoging staat, loopt het overtollige water uit de manden en stroomt de verhoging af en waar komt het dan terecht? Precies! Onder de container dus. Wellicht zijn die padjes dus juist daarom onder de container gaan zitten. Okay, dat weten we dan ook weer. Nooit te oud om wat te leren, toch?