Dier #8: De vlaamse gaai (Garrulus glandarius)

Verleden week heb ik jullie verteld dat ik vandaag een artikel zou plaatsen over een heel lief vogeltje. Tja, dat was een beetje sarcastisch bedoeld, want je kunt de Vlaamse gaai niet echt een "vogeltje" noemen. Het is een flinke uit de kluiten gewassen vogel met een lengte van ongeveer 35 cm. Ook staan Vlaamse gaaien niet echt als lief bekend. Een Vlaamse gaai hoort bij de kraaiachtigen net zoals de kraai, de kauw en de ekster en deze vogels hebben allemaal een slechte reputatie. Vlaamse gaaien eten bijvoorbeeld naast noten, fruit, granen en insecten ook de eieren en baby's van kleinere vogeltjes op. Ook slokken ze in de winter, als ze de kans krijgen, al het voedsel dat je voor de vogels in je tuin hebt klaargelegd in een paar minuten op. Pindanetjes en mezenbolletjes worden gewoon aan stukken gescheurd en de inhoud verdwijnt in een paar happen naar binnen. De andere vogels durven niet eens in je tuin te komen als die Vlaamse gaai er is en als hij klaar is met eten, is er niets meer over. Dat vinden de meeste vogelliefhebbers natuurlijk helemaal niet leuk. Dus weg met die grote slokop vogels. Die lastpakken horen niet in de tuin! Fanatiek worden ze overal geweerd en weggejaagd.

Maar ja, ik ben een tuin waarin elk dier welkom is. En Jane, mijn tuinvrouwtje, houdt ook van alle dieren. En die kraaiachtigen doen ook maar gewoon dat wat ze van nature nu eenmaal doen. Het zijn geen gemene wezens die om te pesten de nesten van andere vogels leegroven of die bewust alle eten in je tuin voor de andere vogels hun neus wegkapen omdat ze de rest niets gunnen. Zij kunnen niet nadenken over dit soort zaken, volgen alleen maar hun instincten. Ze hebben honger en eten dus wat ze te pakken kunnen krijgen. Zo simpel is het. En wij gunnen elk dier een hapje, zelfs die slokop vogels. Dus de Vlaamse gaai mag bij ons zijn ding komen doen. En dat doet hij ook. Maar wij nemen wel maatregelen om te zorgen dat de kleine vogeltjes ook te eten krijgen. We hebben een stevige silo voor zaad die de kraaiachtigen niet kunnen open breken. Brede metalen draden rond het pindakaaspotje zorgen ervoor dat alleen kleine vogeltjes het potje kunnen bereiken zodat het niet in 5 minuten leeg wordt gegeten. Een mezenbolletje hangt onbereikbaar onder een kapje, zodat geen grote vogel er bij kan. En de gepelde pinda's staan in een bakje in het vogelvoerhuisje waar de kraaiachtigen niet in kunnen komen. Zo kunnen de kleintjes rustig eten en is niet al het voer in een paar minuten opgeschrokt. Jane strooit iedere dag ook voer op de grond, daar kunnen de kraaiachtigen wel gewoon van mee-eten, dus iedereen blij.

Nu is het zo, dat Vlaamse gaaien bosvogels zijn. Ons dorp staat tussen de weilanden en er is geen bos in de verre omtrek te zien. Nou ja, er staan wel wat bomen in het dorp zelf natuurlijk. Bijvoorbeeld bij het sportveld van ons dorp dat achter onze straat ligt. En dat heeft blijkbaar toch wat Vlaamse gaaien aangetrokken. Jane hoorde wel vaker van die rare geluiden, krassende schreeuwen, uit dat "bosje" komen en vroeg zich dan af welk dier dat produceerde. Nou, dat weten we nu ook weer, dat was dus een Vlaamse gaai. Vlaamse gaaien zijn in bossen vaak het "indringer alarm". Veel dieren, vogels en zoogdieren, reageren op de alarmkreet van de Vlaamse gaai door te vluchten en zich te verstoppen. Handig bij mij, zo'n Vlaamse gaai, als er weer eens een kat van de buren over de schutting is geklommen. De naam van  de Vlaamse gaai, Garrulus glandarius, betekent: "voortdurende krassende eikelzoeker". De Vlaamse gaai gaat namelijk in de herfst eikels zoeken en neemt deze dan mee naar een bodem die zacht is om daar de eikels in de grond weg te duwen. Het is zijn wintervoorraad, maar vaak vergeet hij een aantal eikels weer op te graven en die groeien dan uit tot eikenbomen. Dus mocht er bij mij opeens een eik beginnen te groeien, dan weten we nu heel goed waar die vandaan is gekomen.

Behalve eikels, worden hazelnoten ook erg op prijs gesteld door de Vlaamse gaai. Aangezien er een hazelnotenstruik bij mij groeit en Jane een deel van de oogst heeft laten liggen voor de dieren, is het niet verwonderlijk dat de Vlaamse gaai mij heeft gevonden en regelmatig terug komt om te kijken of er iets te snoepen valt. Die hazelnoten zijn allemaal al verdwenen. Wij dachten dat er misschien een muisje mee vandoor was gegaan, maar de kans dat de Vlaamse gaai het heeft gedaan is duidelijk groter. Omdat Jane die Vlaamse gaai in de tuin wel leuk vindt, en zij het voer dat ze aan de kleine vogeltjes aanbiedt op die manier aanbiedt dat de grote vogels er niet bij kunnen, en het voer dat Jane op de grond strooit niet echt de voorkeur heeft van de Vlaamse gaai, heeft zij speciaal voor hem iets extra's gedaan. Zij heeft namelijk een doppindaslinger gekocht en deze aan het kiwiklimrekje opgehangen. De Vlaamse gaai kan nu mooi op dat rekje landen en dan op de slinger gaan zitten en vervolgens met zijn sterke snavel die doppen open maken om de pinda's eruit te halen. De meesjes krijgen bij ons altijd elke dag een bakje gevuld met gepelde pinda's. Dat is natuurlijk veel makkelijker voor ze dan eerst zo'n dop openhakken, dus zij hebben geen interesse voor doppinda's. Om zo'n pinda te verschalken is de Vlaamse gaai ook wel even bezig en tijdens het doen van dat karweitje kan Jane hem mooi bekijken, want ik ben maar een kleine tuin en het hekje met die doppindaslinger staat ook nog eens vlak bij het raam.

Ondanks dat ik maar een klein tuintje ben en verstop lig tussen drie hoge schuren van de buren en de muur van ons eigen huis, heeft de Vlaamse gaai ons de eer aangedaan om ons te bezoeken. En niet maar 1 enkele keer, nee, hij komt regelmatig langs. En Vlaamse gaaien vinden het bij ons zo fijn dat er op een dag zelfs drie van die vogels tegelijk bij ons aanwezig waren. En daar zijn we eigenlijk stiekem wel een beetje trots op. Dus Jane wilde foto's van hem (of haar?) maken. Maar dat is vrij moeilijk met zo'n Vlaamse gaai. Want Vlaamse gaaien zijn gewend overal weggejaagd te worden, dus het zijn hele schuwe vogels. De meeste vogels die bij mij komen, laten zich uitgebreid bewonderen door het raam terwijl de vitrage opzij is geschoven. Jane en de vogels zijn elkaar gewoon aan het bekijken. Sommige vogels die bij mij komen, zoals het merelmannetje, de diverse merelvrouwtjes, het roodborstje, het vinkje of de meesjes blijven zelfs gewoon rustig bij mij dooreten als Jane de tuindeur open doet en bij mij naar binnen stapt. Maar de Vlaamse gaai is direct weg als Jane zelfs maar de vitrage beweegt als ze probeert er langs te gluren. Elke beweging ziet hij en laat hem direct weg vliegen. Dus de vitrage opzij schuiven als de Vlaamse gaai in de tuin is, is onmogelijk. En als de vitrage open staat, komt het beest al helemaal niet bij mij binnen vliegen. Toch wilde Jane minstens 1 keer een foto van hem maken. Ze is naar boven gegaan en heeft de camera voorzichtig en heel langzaam stukje bij beetje tussen vitrage en raam doorgeschoven. Het was wel lastig om door de vitrage heen door het schermpje van de camera te kijken. Tenslotte zijn er lukraak op goed geluk een paar foto's van die Vlaamse gaai genomen, met toch wel enigszins verrassend goed resultaat. Dat wil zeggen, bij drie van die foto's is in elk geval te zien dat het een foto van een Vlaamse gaai is.

Nu we het probleem van opschrokken van al het voer in enkele minuten door de Vlaamse gaai hebben opgelost en zowel de Vlaamse gaai als ook de andere vogels hier in vrede met elkaar hun maaltijd kunnen gebruiken, blijft alleen nog de vraag over wat te doen in het voorjaar. Want als de Vlaamse gaai zich hier thuis gaat voelen, wat doet hij dan in het voorjaar als er vogeltjes bij ons gaan nestelen. Tja, de afgelopen jaren zijn er niet veel hier aan het nestelen geweest, behalve de merel dan, maar stel dat het het aankomend jaar wel eindelijk zover is dat kleine vogeltjes onze nestkastjes gaan gebruiken? Nou, volgens Jane moet ik me daar maar niet druk over maken. Vlaamse gaaien nestelen in bomen en de bomen bij mij zijn allemaal zo klein dat een Vlaamse gaai daar geen nest in gaat maken. En natuurlijk gaat Jane in het voorjaar geen pinda's meer aanbieden, dus dan heeft die Vlaamse gaai bij ons niets meer te zoeken. Komt nog bij dat Jane in het voorjaar altijd veel tijd in mij doorbrengt en daar kan die schuwe Vlaamse gaai vast helemaal niet tegen. Dus het probleem lost zich dan vanzelf weer op. Voorlopig gaan wij heerlijk genieten van die prachtige Vlaamse gaai die elke dag zijn nootjes komt halen.

Dat was het weer voor deze keer. De volgende keer gaat mijn artikel over een schitterende struik die bloeit in de winter. Maar welke struik dat is........dat vertel ik je natuurlijk pas de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.


Trouwens, (domme grapjes mode aan) heeft iemand nog een goed werkend super de luxe, duur en professioneel fototoestel liggen met een paar mooie lenzen erbij en wil je dat toestel net in de vuilnisbak gooien omdat je er toch niets meer mee deed. En wil je dit best gratis en voor niets aan Jane doneren, stuur dan even een berichtje (domme grapjes mode uit). Want dan kan Jane misschien eindelijke eens een keer wat fatsoenlijke foto's maken


Update beauty winterverzorging:
Wat ik verleden keer nog vergeten was te vertellen, is dat ook mijn bloempotten met bolletjes niet worden vergeten als we bezig zijn met de winterverzorging. Zij krijgen ook een warme jas aan van bubbeltjesfolie. Op hun aarde krijgen ze ook een strooisellaagje. Dit keer geen hooi of stro maar houtsnippers. Dit zodat ze in het voorjaar hun stengeltjes er makkelijk doorheen omhoog kunnen brengen. Tenslotte is het makkelijker om je stengeltje door kleine houtsnippers door te persen dan door een dik pak hooi of stro, zou je zo denken. Het lijkt er alleen op dat 1 van die bolletjes deze theorie wilde testen en alvast heeft gekeken of hij zijn stengeltje inderdaad makkelijk erdoor heen kon krijgen....zie rechter pot.  

Beauty #1: Winterverzorging van de tuin

De winter heeft veel invloed op je uiterlijk. Dat weet elke mensenvrouw. Statische haren, schilfers op je gezicht, kloofjes in je lippen, pijnlijke wintervoeten, ruwe handen. Ja, dat kan je allemaal overkomen als je jezelf niet goed verzorgd tijdens de winter. De juiste verzorgingsproducten gebruiken in de winter, is daarom dan ook noodzakelijk. Mensenmannen zijn misschien minder in hun uiterlijk geïnteresseerd, maar ook zij willen het tijdens de winter vast wel graag warm hebben en de juiste kleding is daarbij erg belangrijk. Ik ben geen mens, ik ben een tuin. Ik gebruik die smeersels die vrouwen op zich zelf smeren niet en trek ook geen winterkleding aan. Toch is het ook voor tuinen belangrijk om je huidje de juiste verzorging te geven en je planten warm te houden als het winter is. Mijn eigenaresse Jane weet dat heel goed en daarom gaat ze mij altijd vlak voor de winter nog eens goed verzorgen.

Iedere tuinier weet waarschijnlijk wel dat je vorstgevoelige planten zoals subtropische en tropische kuipplanten voor de eerste nachtvorst naar binnen moet halen. Deze planten kunnen niet tegen de kou en de kans dat ze de winter bij ons overleven is dus klein. De citroen, de mandarijn en de meloenperen heeft Jane dan ook allang in de keuken op de vensterbank staan. Maar wist je dat alle planten die je in potten geplant hebt gevaar lopen? Planten die normaal gesproken als ze in de aarde staan wel de winter overleven, zijn namelijk vorstgevoeliger en kunnen dus dood vriezen als ze in potten staan. Dus het is beter als je alle potten binnen op een koele plek neerzet. Maar wat nu als je binnen niet zoveel plek hebt om al die potten neer te zetten of je potten zijn veel te groot en te zwaar om naar binnen te sjouwen of je je hebt planten die niet zo winterhard zijn in de volle grond staan? Je wilt natuurlijk wel dat ze de winter overleven, dus wat doe je dan? Dan ga je ze inpakken natuurlijk! En daar zijn verschillende manieren en materialen voor. Hieronder kun je lezen hoe wij dat doen.

Als eerste is het heel belangrijk dat je alleen die potten in de tuin laat staan die ertegen kunnen als er vorst komt. Potten die stuk gaan als het gaat vriezen, moeten in elk geval naar binnen of had je beter niet kunnen kopen. Verder moeten potten goed afwateren zodat er niet teveel water in de pot blijft staan, want als het gaat vriezen, bevriest dat dus ook. Jane heeft alleen maar potten gekocht die tegen vorst kunnen, heeft goed opgelet dat al die potten gaten hebben aan de onderkant waardoor het teveel aan water kan weglopen en heeft ook nog de bodem van de potten volgegooid met hydrokorrels. Deze korrels zorgen ervoor dat het niet te droog, maar ook niet te nat wordt in de pot. Daarnaast heeft zij, voordat ze de planten in de pot ging zetten, bij elke pot langs de wand eerst een laag bubbeltjesfolie aangebracht. Ook heeft elke pot een mulchlaag op de aarde liggen. Deze laag folie tussen pot en aarde en die mulchlaag er boven op, zorgen er voor dat de aarde minder snel uitdroogt, wat fijn is in de zomer, maar ook dat de wortelkluit van je plant minder snel bevriest in de winter.

Alle potten bij mij met planten of bomen erin die hun blad verliezen, worden vlak voor de winter ook aan de buitenkant ingepakt met bubbeltjesfolie en de aarde (met mulchlaag erop) wordt nog eens extra afgedekt met een bergje stro. Stro is makkelijk weer te verwijderen als het lente wordt.

De potten met planten erin die wat vorst-gevoeliger zijn, bijvoorbeeld omdat ze hun blad houden, worden met een iets dikker bubbeltjesfolie, die voorzien is van een voering, ingepakt en de aarde wordt afgedekt met hooi omdat dit nog iets warmer is dan stro.

De vijg is een plant die niet erg van de kou houdt. Een vijg in de aarde wil het nog wel eens overleven als de winter niet te koud is, maar een vijg in een pot loopt een groot risico. Onze vijg wordt daarom zeer goed ingepakt. Als eerste zet Jane de pot in een potbeschermer. Dit is een speciale stoffen pot met een bubbeltjesfolie binnenkant die je om de pot heen doet. Onder in de pot zit een schuimrubberen ring waarop de pot staat. Voor extra bescherming tegen zware vorst stopt Jane de ruimte tussen de pot en de potbeschermer ook nog vol met stro. Daarnaast staat onze vijg op een plankje met wieltjes. Dit is eigenlijk bestemd om je zware potten makkelijk te verplaatsen, maar natuurlijk ook goed om ervoor te zorgen dat de pot niet direct op de koude grond staat. Vervolgens krijgt de vijg een warme jas aan die bestaat uit een speciale hoes. Zo'n hoes kun je ook gebruiken bij vorstgevoelige planten die niet in een pot maar gewoon in de aarde staan.

De twee stamroosjes zijn ook erg gevoelig voor vorst. Jane gaat ze altijd eerst snoeien en daarna pakt ze hen in met vliesdoek en bindt dat goed vast met touw. In feite hoeft alleen de occulatieplek te worden ingepakt, dus je zou ook dat ene stukje, waar het roosje aan de stam vast zit, kunnen inpakken. Maar Jane heeft ervaring dat door de wind altijd het spul verschuift en dan ligt die gevoelige plek nog bloot voor de weersinvloeden. Dus Jane pakt gewoon de hele bovenkant in en frommelt dat vliesdoek aan de onderkant flink rondom die gevoelige plek zodat daar een grote prop zit. Zo blijft alles goed zitten dus dat werkt prima. Vliesdoek kun je ook gebruiken bij vorstgevoelige planten die in de volle grond staan.

Potten kun je vlak voor de winter inpakken en de hele winter ingepakt laten staan. Als je de planten zelf in gaat pakken, is het goed om te weten dat je dat pas moet doen als het echt koud wordt. En die verpakking moet je als het warmer wordt eigenlijk weer zo snel mogelijk verwijderen. Planten zonder bladeren kun je gerust de hele winter ingepakt laten staan in een hoes. Als het in het voorjaar warmer wordt, kun je hem overdag open doen (die van ons heeft een rits) om wat te laten luchten. 's Nachts kun je hem dan weer dicht doen, vooral als er nog nachtvorst voorspeld is. Zo doen we dat ook bij de vijg. Bij planten met bladeren moet de hoes in de winter regelmatig worden geopend zodat de plant licht en lucht krijgt. De hoes is weliswaar lucht en licht doorlatend, maar als zoveel bladeren bij elkaar opgesloten zitten, is het niet verstandig de hoes de hele winter dicht te laten. Je zou dan wel eens een boel schimmel kunnen aantreffen als je hem tenslotte in de lente opendoet. Als je bladhoudende planten gaat inpakken in zo'n hoes, is het ook goed om af en toe die hoes eens open te doen om te kijken of de plant geen water nodig heeft. Bladhoudende planten moeten namelijk wel water hebben in de winter en met zo'n hoes komt er niet veel regenwater meer in de pot. Of je moet alleen de plant zelf inpakken en de pot niet, dat kan natuurlijk ook. Vliesdoek is veel goedkoper, maar minder warm dan een hoes. Vliesdoek is wel beter licht, lucht en waterdoorlatend dan een hoes. Dat spul is dus goed bruikbaar op planten die maar een beetje bescherming nodig hebben.

Daarnaast wordt ook mijn huidje altijd goed verzorgd. Om deze te beschermen tegen uitdroging en verschraling door wind en vorst en natuurlijk ook om de planten extra warm te houden, ligt er een dikke laag bladeren op mijn grond. Mocht deze laag wat verder in de winter ondertussen al geslonken zijn en niet veel bescherming meer bieden en gaat het dan langdurig en streng vriezen, dan gooit Jane er gewoon nog een dikke laag stro bovenop. Zo is mijn huidje de hele winter prima beschermd.

Dat was het weer voor deze keer. De volgende keer ga ik het over een heel lief vogeltje hebben. Wil je weten welk vogeltje? Nou, dan moet je even een weekje wachten, want dat vertel ik je de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.

Trouwens, zijn er toevallig nog tuinen die dit lezen en die nog andere tips hebben hoe je jezelf kunt verzorgen als het winter is, schrijf dan even een berichtje. Want hoe beter je jezelf verzorgt in dit koude jaargetijde, hoe mooier je bent als het weer lente wordt, dus tips hoe dat te doen zijn altijd welkom.

Update klimop:

Zal ik jullie een geheimpje verklappen? Maar niet verder vertellen hoor. Nou, ben je er klaar voor? Hier komt het. Als je buren willen dat je je klimplanten gaat verwijderen omdat zij er last van hebben en je bent zo lief om op hun eisen in te gaan om de vrede maar te bewaren. En je gaat je tuin in om met tranen in je ogen de klimplanten van je schutting weg te halen, weet dan dat klimplanten niet allemaal hetzelfde zijn. Je hebt klimplanten die je gerust bij de grond kan wegkappen, zoals een boomwurger bijvoorbeeld. Deze zal nooit meer iets doen en je zal daarom voor altijd tegen dat kale stammetje, dat nog uit de grond steekt, aan moeten kijken.

Maar er zijn ook klimplanten (en nu komt het geheim) die zich niets aantrekken van een kortwieking bij de grond. Nee, zij zullen trots, als ware zij de feniks, uit de as herrijzen. Weten jullie nog het verhaal van de kamperfoelie? Die prachtige kamperfoelie, de laatste klimplant op onze zij-schutting, die verwijderd moest worden (zie het artikel van de kamperfoelie hier op mijn blog). Die kamperfoelie....., die is niet dood. LEVE DE KAMPERFOELIE, HOERA, HOERA, HOERA! Sttttt, niet verder vertellen hoor, want als mijn buurvrouw erachter komt, nou, dan zwaait er wat.

Plant #7: De klimop (Hedera)

Mijn tuinvrouwtje Jane houdt veel van klimplanten. De wilde woeste natuurlijke groeiwijze van dit soort planten, vindt Jane leuk om te zien. Deze planten passen natuurlijk ook wel bij een wilde natuurlijke tuin zoals ik ben. Dus met klimplanten maak je ons allebei blij. Nu is er 1 probleem bij klimplanten, want zij willen graag ergens tegenaan klimmen. In de natuur groeien ze tegen bomen op, maar ik ben te klein voor grote bomen. Verder heb je allerlei klimattributen zoals bijvoorbeeld een pergola, maar dat werkt allemaal niet echt in een kleine tuin, zoals ik ben. Natuurlijk kun je ze tegen je huis op laten groeien, maar bij een huurhuis is dat beter van niet. Tenslotte is het niet jouw huis en kan de werkelijke huiseigenaar wel eens niet zo blij zijn met jouw klimplanten die beslist lastig zijn als je ramen of deuren wilt schilderen of vervangen. Er kan dan wel eens niet zo zachtzinnig met je planten omgegaan worden. En soms wil zo'n eigenaar onderhoud aan het huis plegen, bijvoorbeeld nieuwe voegen laten zetten, waarbij je prachtige klimplant, die net zo mooi het dak heeft bereikt, weer helemaal verwijderd moet worden. Geen goed idee dus. Schuttingen zijn er ook uitstekend geschikt voor. Maar als je geen vrijstaand huis hebt, dan heb je wel met buren te maken. En buren houden niet altijd van jouw prachtige klimplanten. Daar weten wij alles van. Omdat Jane niet zo van gluren naar de buren houdt, heeft zij aan alle kanten schuttingen geplaatst. En tegen bijna al die schuttingen heeft ze klimplanten gezet. Een boomwurger, twee wingerds, een kamperfoelie, een winterjasmijn, drie vuurdoorns, een klimhortensia, een druif, een framboos, een braam, een kiwi en vijf klimopplanten zijn er bij mij geplaatst. Helaas zijn er, door problemen met de buren, alweer diverse klimplanten verdwenen (zie het artikel over de kamperfoelie hier op mijn blog). Nee, wees maar niet bang, ik beloof je dat ik dit artikel niet weer ga volschrijven over ellende met de buren. Dus lees gerust verder.

De schutting aan de achterkant van mij staat de hele dag in de schaduw, dus Jane moest daar wel klimplanten plaatsen die van schaduw houden. Gelukkig zijn er klimplanten voor alle kanten van je tuin, want je hebt klimplanten die beslist in de zon moeten staan, maar ook klimplanten die het prima doen in de schaduw. Daarnaast staat de schutting achter een struiken-border waardoor de klimplanten niet makkelijk bereikbaar zijn. Die klimplanten moesten dus weinig onderhoud nodig hebben. Ook de planten helpen met tegen die schutting opklimmen, is op die plek eigenlijk niet echt mogelijk. Gelukkig hebben klimplanten allemaal een andere manier van klimmen. Er zijn klimplanten die inderdaad een klimhulp nodig hebben en regelmatig moeten worden vastgebonden met touw of ijzerdraad. Andere klimplanten slingeren zich ergens omheen en weer anderen hebben stekels of ranken waarmee ze zich ergens aan vastklampen. Maar er zijn ook klimplanten die zuignapjes hebben waarmee ze zich vanzelf vastklemmen. En dat laatste is natuurlijk handig als je er zelf niet bij kan om de planten met klimmen te helpen. Verder staat er bij mij dus een haag van struiken voor deze achter-schutting. En die struiken zijn in de zomer zo dichtbegroeid dat je die klimplanten niet eens meer ziet. Dus het heeft geen nut om daar klimplanten te plaatsen die in de zomer mooi zijn, want je ziet er toch niets van. In de winter zijn deze struiken kaal en dan zie je de klimplanten erachter juist heel goed, dus moesten het klimplanten worden die mooi en/of groenblijvend zijn in de winter.

En toen kwamen we uit op de klimop. Volgens de verhalen op internet doen deze planten het goed in de schaduw, hebben ze zuignapjes waarmee ze zich aan de schutting hechten en hebben ze eigenlijk niet echt veel onderhoud nodig. Verder zijn ze groenblijvend en verkrijgbaar in diverse soorten met allerlei vormen bladeren die groot of klein kunnen zijn. Ook kun je meerdere bonte soorten verkrijgen, met bladeren die behalve groen ook geel of wit zijn. Er is keus genoeg. Dus klimop moest het worden. Jane zag het al helemaal voor zich dat ze, 's winters als de struiken kaal zijn, zou kunnen genieten van een mooie groene wand. Klimop is ook een goede slaap en schuilplek voor veel vogels en diverse vogels zoals de heggenmus, winterkoning en de merel nestelen graag in klimop. En klimop bloeit in de herfst (september tot december) en is dan een bron van nectar en stuifmeel voor de dan nog aanwezige insecten. Na de bloei krijgt klimop zwarte bessen die in de winter en het voorjaar weer graag worden gegeten door allerlei vogels zoals merels, spreeuwen en houtduiven. Dus als de struiken kaal worden, kun je genieten van groene klimplanten tegen je schutting met daarin eerst bloemen en later bessen. En je doet ook nog iets voor de insecten en vogels. Kan het nog mooier? Enthousiast werden er dus klimopplanten gekocht en geplant.

En nu maar afwachten tot de schutting mooi helemaal begroeid is en er bloemen en bessen komen. En tot er vogels in gaan schuilen of zelfs wel nestelen. Wat een feest zal dat zijn. Dus Jane ging wachten en wachten. Klimop groeit snel, wordt er op internet geschreven. Maar bij ons hadden ze niet zo zin om te groeien. Dus Jane maar wachten en wachten. Jaren gingen voorbij. Elke winter als de struiken kaal werden, verwachtte Jane nu eindelijk eens een groene muur te zien met bloemen en bessen. Maar niets van dat al. Hier en daar kwam wel een takje omhoog gekropen tegen die schutting aan, maar veel stelde het niet voor. Dus Jane begon zich toch wel wat zorgen te maken. Misschien hebben ze toch wat mest nodig? Dus Jane moeilijk doen om tussen die struiken door toch bij die klimplanten te komen om koemestkorrels te strooien. Had het effect? Nee! De winter daarop was de schutting nog steeds kaal met wat zielige plantjes aan de voet ervan en wat karige takjes die naar boven kropen. Misschien moeten ze kalk hebben? Jane weer worstelen tussen die struiken om de klimplanten kalk te geven. Gingen ze dan nu eindelijk eens groeien? Werd de schutting nu groen? Nee! Wat doen we toch verkeerd? Kijk, dit zijn de klimopplanten die Jane gekozen heeft.


HEDERA HELIX "GOLDCHILD"
Een klimop met kleine bladeren die donkergroen zijn met een helder gele rand.

Zo hoort hij eruit te zien (plaatje van internet)

En zo ziet hij er bij mij uit. 1 Zielig klein takje is er over en het geel is weg.

HEDERA COL. "DENTATA VARIEGATA"
Een klimop met grote bladeren die donkergroen zijn met een lichtgroene rand.

Zo hoort hij eruit te zien (plaatje van internet)

En zo ziet hij er bij mij uit. Een paar takjes en weinig lichtgroen op de blaadjes te zien.

HEDERA HELIX "KOLIBRI"
Een klimop met kleine bladeren die groen zijn met witte vlekken.

Zo hoort hij eruit te zien (plaatje van internet)

En zo ziet hij er bij mij uit. Zielig!

HEDERA HIBERNICA
Een klimop met grote glanzende groene bladeren.

Zo hoort hij eruit te zien (plaatje van internet)

En zo ziet hij er bij mij uit. Wat er nog van over is.

HET ONBEKENDE KLIMOPPLANTJE:
Verder groeide er ook nog een wild soort klimopje in de voortuin en deze is ook naar achteren tegen de schutting aan verplaatst. Maar welke soort dit is? Geen idee. Hij is in elk geval groen met kleine bladeren.

Het onbekende klimopplantje bij mij. Wat blaadjes verstopt onder de vuurdoorn.

Wat is er toch met mijn klimopplanten aan de hand. Ze zouden heel mooi kunnen zijn als je zo kijkt naar de plaatjes van internet, maar bij mij is het niets. Wij begrepen er niets van. Maar een blik naar de andere kant van de schutting zorgde voor opheldering van dit raadsel. Want klimop doet het, volgens de berichten op internet en de praatjes van de tuinplantenverkopers prima in de schaduw. En dat zal best wel waar zijn. Maar blijkbaar vinden ze groeien in de zon toch echt wel wat fijner. Want alle klimopplanten waren gewoon door de schutting heen gekropen en daar aan de andere kant lekker gaan groeien. Aan de andere kant van de schutting was dus een mooie groene muur ontstaan. Aan de andere kant van de schutting, waar de hele dag de zon op schijnt. Tja, planten willen nou nooit eens een keertje doen wat wij willen. Altijd zijn ze eigenwijs en doen juist datgene wat we niet willen. We kunnen dus wachten tot we een ons wegen, maar een mooie groene muur aan onze kant van de schutting zit er niet in. En ook geen vogels die bij ons in de klimop komen nestelen dus.

Weet je nog dat ik hierboven heb beloofd dat ik niets zou gaan schrijven over mijn buren. Nou......, ik heb gelogen. Want ik moet toch echt nog even hier wat roddelen over mijn buren. Een mooie groene wand aan de andere kant van de achter-schutting, hoe moet dat aflopen? Want de buurvrouw aan de ene kant van mij werd al hysterisch van een paar takjes die over de schutting hingen. Een schutting die ook nog eens gewoon op mijn eigen terrein staat. Ze begon een complete oorlog en gooide alle wapens in de strijd die ze had en op den duur moesten alle klimplanten van deze schutting verwijderd worden. Hoe zal de achterbuurvrouw dan wel reageren als de schutting aan haar kant helemaal van top tot teen begroeid is met klimopplanten? Een schutting die gewoon op de erfgrens staat. Oke, er staat een grote schuur in de lengte achter de schutting die onze schutting compleet afdekt zodat de buurvrouw er eigenlijk niets van ziet en er ook geen last van kan hebben (behalve dan als ze de schuur onderhoud willen geven en op dat paadje tussen schuur en schutting moeten zijn), maar die situatie is precies hetzelfde bij de buurvrouw aan de zijkant en zij schreeuwde moord en brand. Dus Jane heeft toch maar eens voorzichtig aan de achterbuurvrouw gevraagd of ze misschien de achterkant van de schutting moest komen snoeien? Maar nee hoor, dat hoefde niet. Deze buurvrouw vond het helemaal niet erg, want zij vindt planten leuk en we zien het toch niet en als we er last van hebben, dan halen we het zelf wel weg. En natuurlijk gooien zij het dan niet over de schutting zoals de buurvrouw naast mij wel altijd deed. Nou, dat is nog eens een heel verschil met wat we gewend zijn. Zie je wel, het kan dus wel, normaal doen en gewoon met elkaar communiceren. Gelukkig zijn er hier ook nog beschaafde mensen waar mee te leven valt.

Maar ja, ondertussen zitten wij nu wel gewoon tegen een kale schutting aan te kijken. Die mooie groene wand met bloemen en bessen en nestelende vogels kunnen we op onze buik schrijven. Het wil nou nooit eens gaan zoals we bedacht hebben. Zucht.

Dat was het weer voor deze keer. De volgende keer gaat mijn artikel over schoonheid. De winter komt eraan en dan moet je echt iets doen aan je verzorging als je er in het voorjaar nog mooi uit wil zien en dan kun je dus het beste....................maar dat vertel ik je de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.


Trouwens, (sarcasme mode aan) heb je een sterk persoon in je kennissenkring, iemand die in zijn eentje een schutting van drie schuttingdelen kan optillen en om kan draaien met planten erop en al zodat de klimop planten weer mooi aan mijn kant van de schutting staan en we eindelijk kunnen genieten van een groene muur, schrijf dan even een berichtje, want dan zou die Jane heel blij maken (sarcasme mode uit).


Update vis:
Alles gaat heel goed met de twee kleine baby-visjes. Ze zwemmen rondjes in de kom en eten veel en groeien als kool. Maar Jane laat ze voorlopig toch nog maar in die kom zitten en stopt ze nog maar niet bij hun ouders. Want aan die kannibalen vertrouwt Jane de kinderen niet meer toe. Het is toch wat, je eigen kinderen opeten. Wie doet dat nu?

Dier #7: De vis (Shubunkin)

Mijn eigenaresse Jane heeft een dochter. En die is net zo gek met dieren als haar moeder. Maar die dochter heeft ook astma. En dan is het hebben van huisdieren niet altijd mogelijk. Omdat Jane haar kindje toch het plezier wilde geven van het verzorgen van een huisdier, kocht ze twee goudvissen. Van deze dieren is bekend dat ze geen kwaad kunnen als je astma hebt. Dus een prima keus zou je zo denken. En die twee vissen zwommen rondjes in hun kom. Ze zwommen rondjes in de vissenkom die de man in de dierenwinkel Jane had aangeraden om te kopen voor haar twee visjes. Volgens hem konden die twee vissen daar prima oud in worden. En die man zal het wel weten, toch? Dochter vond het heel leuk. Maar of die twee vissen het nu zo leuk vonden? De vissen werden almaar groter en groter en hadden steeds minder ruimte in die kom. Ze moesten goed oppassen dat ze niet tegen elkaar aan botsten bij het zwemmen van hun rondjes. En toen kwam Jane met haar dochter en haar vissen hier bij mij wonen. En Jane maakte van mij een wilde tuin en vond dat daar ook water bij hoorde. Dus werd er een vijver bij mij aangebracht. Eerst wilde Jane geen vissen in die vijver. Ze wilde dat het een amfibieënvijver werd. Maar ja, die zielige grote vissen in hun kleine kom, dat was eigenlijk toch niet zo leuk. Het begon een beetje te lijken op dierenmishandeling! Dochter had allang geen interesse meer in die beestjes. Dus wat doe je dan? Hup, de vijver in. Daar hebben ze de ruimte om lekker rond te zwemmen. Maar toen leken die vissen opeens wel weer heel erg klein in die grote vijver. Die twee kleine visjes in die enorme vijver, dat zag er ook wel weer zielig uit. Vissen horen toch eigenlijk in een school te zwemmen. Dus werden er nog twee vissen bijgekocht. Twee Shubunkins.

Shunbunkins in de vijver

Een Shubunkin is een kweekvariant van de gewone goudvis (Carassius auratus auratus). Ze komen uit Japan. Het bijzondere van de Shubunkin is het gevlekte kleurpatroon (rood, geel, oranje, blauw, wit, zwart) met een combinatie van metallic en transparante schubben waardoor de vis een soort van paarlemoer uitstraling heeft. Ze zijn dus heel erg mooi, vooral als de zon erop schijnt. Zelfs de vissen die geen vlekken hebben, maar gewoon wit of zwart zijn, zijn glanzend en daardoor toch nog bijzonder. Ze hebben een enkelvoudige staart en lange vinnen en hun lichaam heeft de vorm van een gewone goudvis. Deze vissen eten waterinsecten, kreeftjes, larven, slakken en wormpjes. Maar ze zijn niet kieskeurig, want als ze honger hebben, eten ze ook gewoon het in de winkel gekochte vissenvoer, korrels of vlokken. Volgens de verhalen op internet blijven ze van je planten af en wroeten ze niet in de bodem. Maar onze Shunbunkins houden zich niet aan hun beschrijving want zij eten wel degelijk de waterplanten in de vijver op en ze kunnen ook flink wroeten waardoor het water in de vijver eigenlijk nooit meer helder is. De vijver ziet er dus niet meer zo uit als Jane in gedachten had gehad, maar ja, je moet toch iets voor je huisdieren over hebben. Met al die vissen in de vijver verwachtte Jane niet langer meer dat ze er ooit een amfibie in zou aantreffen, maar toch kwamen er kikkers in wonen, zwom er een keer een pad rond en zag Jane zelfs een salamander in de vijver. Dus iedereen blij.

Shunbunkins zijn sterke vissen. Ze zijn ook slim. Helaas waren die eerste twee vissen, die goudvissen, niet zo slim. Nee, zij waren hele domme wezentjes, want ze gingen vaak zwemmen in de ondiepste gedeelten van de vijver (waarschijnlijk wilden ze daar eieren gaan leggen) en kwamen daar regelmatig vast te zitten. Vooral als het waterpeil van de vijver door verdamping laag werd. En op een keer toen ze daar vast zaten tussen de plantenstengels en wild probeerden los te komen, kwamen ze door hun geworstel uit het water en lagen ze uit te drogen en tenslotte dood te gaan op de kant. Eerst de ene vis en een jaar later die andere vis. Zo je vissen terug vinden is niet leuk. Jane en haar dochter waren erg verdrietig toen ze die vissen moesten begraven. Maar gelukkig zijn de Shunbunkins slimmer en blijven zij in de vijver. Zelfs de katten uit de beurt die hier 's nachts in de tuin rondsluipen, hebben tot nu toe geen enkele vis kunnen pakken. De Shunbunkins zijn de katten te slim af. Omdat de vijver erg ondiep is, vriest hij in strenge winters helemaal dicht. De hele bak is dan gevuld met ijs en daar kunnen ook die sterke slimme Shunbunkins niet in overleven. Dus Jane gaat elke herfst de vissen uit de vijver halen en stopt ze dan in een aquarium. Dit aquarium is natuurlijk niet zo groot als de vijver maar wel groter dan die vissenkom waar Jane vroeger de vissen in heeft gehouden. En het is maar voor een paar maanden, want zodra het weer het toelaat, gaan de Shunbunkins weer terug in de vijver.

1e jaar: 5 babyvisjes

Shunbunkins leven graag in scholen. Je hoort ze eigenlijk met minstens vijf per vijver te houden. En bij ons zaten ze natuurlijk maar met zijn tweeën nadat die goudvissen waren overleden, dus dat was eigenlijk niet zo goed. Maar gelukkig hebben ze dat probleem zelf opgelost zodat ze nu gezellig met meerderen zijn. Want direct al het eerste jaar dat ze in de vijver zaten, hebben ze zich voortgeplant. Dat was een grote verrassing voor Jane, want zij had dat niet verwacht omdat onze vijver natuurlijk niet zo groot is. Maar Shunbunkins leggen hun eieren in ondiep water van ongeveer 15 centimeter en dat is bij onze vijver wel aanwezig. Dus de Shunbunkins vinden onze vijver goed genoeg om hun baby's in op te voeden. Ze leggen hun eieren in het voorjaar. In de zomer zie je dan de hele vijver vol met babyvisjes. De oudere vissen zie je dan niet meer omdat de vijver dan vol gegroeid is met zuurstof- en drijfplanten en die grote vissen blijven lekker beschut onder die planten rond zwemmen. Maar de kleintjes komen helemaal aan de oppervlakte en dat is erg leuk om te zien, al die kleine visjes. Maar in de herfst, als Jane de vissen uit de vijver gaat halen, vindt zij er niet zoveel meer terug. Het eerste jaar kon zij er nog maar vijf terug vinden en deze gingen samen met hun ouders en 1 van de toen nog levende goudvissen in het aquarium. De jaren erna vond Jane eigenlijk helemaal niets meer. Een enkele keer kwam dat omdat de grote vissen dat jaar geen eitjes hadden gelegd en Jane dus helemaal geen visjes zag, ook niet in de zomer. De andere jaren zat de vijver helemaal vol in de zomer, maar was er niets meer, behalve de grote vissen, over gebleven in de herfst. Hoe zou dat nu toch komen?

Dit jaar was het echter weer feest. Toen Jane de vijver een onderhoudsbeurt ging geven en druk met haar netje aan het rondscheppen was, zat er opeens een babyvisje in. Jane was erg verrast omdat ze deze zomer geen jonkies had gezien in de vijver. De baby's bleken ook erg klein te zijn. Veel kleiner dan dat eerste jaar. Blijkbaar hadden de Shunbunkin-ouders dit jaar besloten hun kinderen heel wat later in het jaar te produceren dan in het voorjaar waardoor de baby's nog niet zo veel tijd hadden gehad om groot te groeien. Jane ging op zoek naar nog meer vissenbaby's en vond er acht. Van de grote vissen vond zij er vier terug. Jane heeft dit jaar dus 12 vissen uit de vijver gehaald. Het is elk jaar weer afwachten wat er uit de vijver komt, want vissen blijven niet eeuwig leven. Dus je weet natuurlijk wel wat je erin stopt, maar het is altijd weer de vraag hoeveel er daar van overblijven. Jane ging haar 12 visjes in het aquarium doen en vroeg zich af hoe dat volgend jaar zou gaan als de babyvisjes groot zouden zijn. Want 12 grote vissen in die kleine vijver dat wordt wel erg krap. Gaat bijna weer lijken op die volle vissenkom waar alles mee begon.

Maar Jane hoefde zich geen zorgen te maken, want de natuur lost namelijk zelf alle problemen op. Toen Jane na een paar uur nog eens weer naar dat aquarium ging kijken, kon ze nog maar drie babyvisjes ontdekken. Zo groot is dat aquarium nu toch ook weer niet dat vijf visjes zich zo makkelijk kunnen verstoppen. Waar zijn die visjes gebleven? Al speurend zag Jane opeens iets. Wat is dat? Daar helemaal achteraan, drijvend aan de oppervlakte. Arrrrrg, dat lijkt wel een dood babyvisje zonder kop. Hoe kan dat nou? Verbaasd zat Jane naar dat dode onthoofde visje te kijken. Maar toen gebeurde er vlak voor haar neus iets dat nog veel afgrijselijker was. Want Moeder (of vader) Shunbunkin-vis had blijkbaar honger en at voor Jane's geschokte ogen 1 van haar (of zijn) kinderen op. Jane zat daar, te verstijfd van schrik om iets te doen, terwijl voor haar ogen dat kleine babyvisje door zo'n grote vis werd opgeschrokt. Toen waren er nog maar twee babyvisjes over! In een paar uur tijd hadden de ouders zes van de acht kinderen opgevreten. En Jane had ze nog wel vlak na het plaatsen in het aquarium een flinke hoeveelheid vissenvoer uit een potje gegeven. Maar een babyvisje als toetje was blijkbaar geen probleem voor die grote slokop-vissen. Nu weten we dus ook waar al die baby's blijven die we in de zomer in de vijver zien, maar in de herfst niet meer terug kunnen vinden. Shunbunkins zijn kannibalen. Ze eten hun eigen kinderen op. Wat gruwelijk.

Oke, een vissenkom is misschien dierenmishandeling, maar altijd nog beter dan diepvriesvis worden in de vijver of opgegeten worden door je ouders. Dus Jane heeft supersnel die kom weer van de zolder gehaald en die twee overgebleven visjes daarin gestopt. En de kom staat nu op de salontafel. Dus nu zijn we weer bij het begin. Twee visjes zwemmen rondjes in hun kom. Dochter vindt het heel leuk.............. visjes ook!


Dat was het weer voor deze keer. De volgende keer krijgen jullie weer een artikel over een plant. Dit keer ga ik het hebben over de klimop. Want Jane houdt heel veel van klimplanten en daarom.............. maar dat vertel ik jullie wel de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.


Trouwens, mochten er lezers zijn die het houden van vissen in een vissenkom dierenmishandeling vinden, schrijf dan maar geen berichtje, want ik denk niet dat Jane dat nu wil horen. En weet je, als die visjes groot genoeg zijn om niet langer meer te kunnen dienen als voer voor hun ouders, dan gaan ze gewoon weer de vijver in en die kom de zolder op. Dus niet zeuren.


Update dagboek van een tuin herfstbeurt deel 2:
Dacht ik volgend jaar overal paddenstoelen bij mij te kunnen zien, omdat ik Jane de opdracht ging geven om paddenstoelenzaad te gaan zaaien, krijg ik te horen dat er geeneens paddenstoelen zaad bestaat! Al die mooie foto's van andere bloggers met prachtige paddenstoelen en zwammen erop en ik heb niets. Dat is niet eerlijk. Ik wil ook paddenstoelen, want een tuin zonder paddenstoelen, die kan zich natuurlijk geen natuurlijke wilde tuin noemen. Ik heb gelukkig wel tips gekregen dat een stapel hout of mulchen met houtsnipsel voor paddenstoelen zou kunnen zorgen. Dus dat ga ik allemaal uitproberen en misschien kan ik dan volgend jaar ook mooie foto's van paddenstoelen of zwammen aan jullie laten zien. We geven de moed niet op!

Dagboek van een tuin #1: De herfstbeurt (deel 2)

In mijn vorige artikel heb ik jullie verteld over de herfstbeurt die mijn tuinvrouwtje Jane mij aan het geven is. Nadat ze de beelden uit mij had verwijderd, de 1 jarigen had opgeruimd en de vijver had leeggehaald, was Jane nog niet klaar. Wat er nog meer bij mij gebeurd is, lees je hieronder in het tweede deel van een: "dagboek van een tuin".


Bankje en vogelnestkastjes krijgen een kwastje:

Elk jaar wordt het tuinbankje bij mij uit elkaar gehaald en besmeerd met lijnzaadolie. Daarna worden de diverse onderdelen naar de zolder gebracht waar mijn bankje de winter mag doorbrengen. Jane gaat in de winter toch niet meer op het bankje zitten. Daar vindt zij het te koud voor. En om het bankje mooi te houden, krijgt het elk jaar deze onderhoudsbeurt. Omdat Jane dan toch kwast en olie bij de hand heeft, gaan de nestkastjes er ook allemaal af. Ze worden schoongemaakt en ook met deze olie ingesmeerd waarna ze weer worden teruggehangen. Veel dieren gaan zich in de herfst vol eten om daarna met een volle buik en een dikke speklaag een winterslaapje te gaan doen. Vogeltjes doen dit niet, dus zij zijn vast heel dankbaar dat Jane zo veel nestkastjes heeft opgehangen. Niet dat ze er ooit een nest in hebben gemaakt, maar in de winter kunnen ze er in elk geval lekker warm in wegkruipen. Ook in de herfst kunnen ze daar alvast schuilen voor die harde wind die er dan altijd waait. Zelfs bij de gebruikelijke herfststormen zitten zij in die kastjes lekker beschut. Door die harde wind waaien nu ook de laatste bladeren uit mijn struiken. Eerst al die prachtige herfstkleuren overal bij mij (zie het artikel over herfstmode hier op mijn blog) en daarna ligt er een dik pak met bladeren op mijn aarde. Wij tuinen houden van bladeren. Dat is mijn voedsel, snap je. En Jane laat al die bladeren liggen zodat ik lekker veel kan eten. Wat is de herfst toch fijn.


Onkruid eruit trekken:

En dan komt het karwei waar Jane het meest tegen op ziet. De hele zomer laat Jane al het onkruid staan. Maar in de herfst wil zij het onkruid eruit hebben. Schoffelen doet Jane niet, want dat is niet zo goed voor mijn huidje (zie de pagina onderhoud hier op mijn blog). Dus Jane gaat al dat onkruid er met de hand voorzichtig uit trekken. Gelukkig gebruikt Jane bijna overal mulch, waardoor het eigenlijk allemaal best wel mee valt. Die paar plantjes die door die mulch heen komen, zijn er zo uitgehaald. Alleen het terras van steen is altijd wel wat werk. Daar ligt een antiworteldoek en zand onder, maar ja, onkruid groeit zelfs in de voegen en als je er de hele zomer niets aan doet, is er wel wat werk te doen. Jane is tijdens haar werk ook nog op zoek gegaan naar paddenstoelen, maar helaas, geen enkele heeft zij gevonden. Ben ik soms niet goed genoeg? Mijn aarde is kletsnat, er liggen bladeren en genoeg oud hout, zelfs een houtstapel. Maar geen enkele paddenstoel of zelfs maar een zwammetje te bekennen. Misschien moet ik Jane maar eens vragen of ze volgend jaar wat paddenstoelen wil zaaien? Jammer genoeg is het in de herfst vroeg donker zodat Jane en ik niet zo vaak meer samen kunnen zijn, want Jane houdt er niet van om in het donker buiten te zijn. Ze gaat in deze tijd "op stal" net als de boerderijdieren. De weilanden om het dorp heen zijn erg kaal zo zonder die dieren. Net als ik zonder Jane. Tja, de herfst heeft ook wel wat minder leuke kanten.


Vogels blij maken:

En dan komt de laatste taak die Jane te doen heeft bij de herfstbeurt. Degene die Jane het leukst vindt van allemaal. Voerplekken maken voor de vogels. En zoals met alles, is Jane daar ook altijd heel fanatiek in. Kilo's vogelvoer worden er in de winter door heen gejaagd. Omdat Jane verschillende soorten vogelvoer aanbiedt en dat ook nog op diverse plaatsen bij mij neerlegt of ophangt, komen er veel vogels bij mij. Zwermen met mussen op de tuintafel die smullen uit de mand met zonnebloempitten, tientallen kool- en pimpelmeesjes die af en aan vliegen tussen de struiken en het voerhuisje met het bakje met pinda's, spreeuwen bij de pindakaaspot, merelkereltje (zie het artikel over de merel hier op mijn blog) die probeert een stuk of 8 andere merels weg te jagen bij zijn fruit, vinkjes onder de struiken die de kruimels van de mezen opeten, een roodborstje die geniet van de havermout die Jane gestrooid heeft, twee tortelduifjes die het zaadbakje leegeten en dat allemaal tegelijk in zo'n kleine tuin als ik. In de winter staat Jane elke dag urenlang uit het raam te staren om te genieten van die volière die ze van mij gemaakt heeft. Veel vogels trekken weg naar warme landen, maar er zijn er ook velen die blijven en die komen allemaal bij mij. Tenminste zo lijkt het wel hier bij mij in de winter. Dus de vogelvoerplekken maken, is iets dat Jane elke herfst weer met veel plezier en voorpret doet. En dan is de herfstbeurt klaar. De meeste planten zijn ondertussen al afgestorven of druk bezig dat te doen en de meeste struiken en bomen zijn al kaal. De temperatuur wordt alsmaar lager en lager, ja, het wordt steeds kouder. Nog even en de herfst is voorbij. Dan is het weer winter.......

Dat was het weer voor deze keer. De volgende keer ga ik een artikel schrijven over mijn huisdieren, want daar heb ik een boel over te vertellen, maar wat ik allemaal daarover te schrijven heb, dat lees je de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.


Trouwens, weet iemand toevallig waar je paddenstoelenzaad kunt krijgen, schrijf dan even een berichtje. Dan kan ik Jane opdracht geven om dat zaad aan te schaffen en kan ze dat in het voorjaar gaan zaaien. Want ik wil nu eindelijk wel eens wat paddenstoelen hebben in de herfst. Zo'n prachtige tuin als ik en dan geen paddenstoelen. Dat kan natuurlijk niet.


Update dagboek van een tuin de herfstbeurt deel 1:
Eindelijk weet ik wat ze bij mij gaan bouwen. Jane heeft het mij verteld. En weet je, dat weet jij (als je een trouwe lezer bent) ook al lang. Ik heb het jullie namelijk zelf al een keer eerder verteld, maar ja, ik word al weer een dagje ouder, dus ik was het vergeten. Maar als je mijn pagina's (die je naast dit artikel kunt vinden) al eens had aangeklikt en had gelezen, dan weet jij het ook. En als je het nog niet weet, maar wel nieuwsgierig bent, dan moet je nog maar eens goed snuffelen in die pagina's. Want daar staat het duidelijk vermeld. Daar staat duidelijk geschreven waarvoor er bij mij plaats gemaakt moet worden en daar is Jane dus nu druk mee bezig. En die groentetuin, dat is ook geen probleem meer, want Jane heeft allang bedacht waar ze voortaan haar groenten moet kweken. En volgend jaar zal ze zeker weer die mais gaan zaaien (zie het artikel over de mais hier op mijn blog), want Jane is toch nog steeds heel benieuwd hoe lekker die smaakt. Dus alles komt goed.

Dagboek van een tuin #1: De herfstbeurt (deel 1)

Ik ben een tuin en tuinen gebruiken geen klok of kalender. Seconden, minuten, uren, dagen, weken of maanden, dat zegt mij daarom allemaal niets. Wij tuinen hebben de periode dat het licht is, die jullie mensen "de dag" noemen en de donkere periode,  jullie "nacht" dus. En wij hebben de seizoenen. En dat is alles. Dus mijn "dagboek van een tuin" gaat over de seizoenen. En het is nu herfst. Dus het is tijd voor de herfstbeurt. En wat doet een tuineigenaar normaal gesproken tijdens deze herfstbeurt? Als eerste natuurlijk alle bladeren verwijderen, alle dode plantenresten en uitgebloeide bloemen weghalen, wellicht hier en daar wat snoeien en misschien nog de kale moestuin even lekker omspitten. Dingen die mijn eigenaresse Jane dus juist niet doet in de herfst. Wat doet zij dan wel? Dat kun je lezen in mijn "dagboek van een tuin".


Weg met die beelden!

De herfst begint voor mij altijd met het weghalen van die stomme beelden. Jane en ik hebben een afspraak gemaakt (zie het artikel over tuinbeelden hier op mijn blog) en zodra de herfst begint, houdt Jane zich aan die afspraak. De beelden gaan eruit. Eerst gaat Jane alle beelden voorzichtig optillen en kijken of er geen salamanders of andere diertjes onder zitten. Die beestjes worden natuurlijk met liefde verplaatst naar een plek waar ze veilig zijn. Ook het beeld zelf wordt van top tot teen gecontroleerd op levend spul. Daarna krijgen de beelden een uitgebreide schrob en boen beurt onder de kraan met heet water en een borstel. Vervolgens worden ze drooggewreven met keukenpapier. En tenslotte worden ze naar boven gesjouwd naar de zolder waar ze de winter en lente zullen doorbrengen in dozen. Een heel karwei als je 24 beelden in je tuin hebt neergezet. Jane is er dan ook heel lang mee bezig. Maar ja, die beelden blijven zo wel mooi en gaan langer mee. En trouwens, afspraak is afspraak. Ik heb gegeven en moet drie maanden lang die belachelijke beelden in mij toestaan, nu is het haar beurt om te geven. En terwijl Jane druk aan het werk was, genoot ik ondertussen van de herfst. Er is zoveel moois om je heen te zien als het herfst is. Als eerste heb je de herfstbloeiers. Anemonen, asters (zie het artikel over herfstasters hier op mijn blog), sedum en zelfs nog een rood roosje stonden bij mij in volle bloei. Daarnaast geniet ik in de herfst natuurlijk van mijn tuinvrouwtje Jane. Zij durft nu weer elke dag bij mij te komen omdat de spinnen allemaal zijn verdwenen. Daar is Jane zo blij over (zie het artikel over spinnen hier op mijn blog). De meeste insecten zijn er niet meer. Ze zijn doodgegaan of  al ondergedoken in donkere hoekjes om daar de winter door te brengen. En dan heb je in de herfst ook nog die mist. Ik ben zo mooi als die mist over mij heen hangt. Het lijkt dan wel alsof ik veel groter ben met hier en daar een tak die tussen de mist door zichtbaar is. Geluiden worden gedempt door de mist en ik kan mijn collega-tuinen niet eens meer zien. Het is net of ik alleen op de wereld ben. Wat een zalig gevoel. Ja, de herfst is prachtig.


De 1 jarigen de deur uit:

En dan is het tijd om de 1 jarigen te verwijderen. Eigenlijk vind ik het elk jaar wel weer een beetje jammer als Jane die uitgebloeide, verlepte, half verrotte en afgestorven planten gaat verwijderen. Ze zijn misschien niet zo mooi meer en ze zullen het jaar daarop natuurlijk niet weer opnieuw gaan groeien en bloeien, maar ze hebben toch al die tijd bij mij doorgebracht en nu worden ze zo maar bij me weggehaald. De 1 jarigen die bij ons gezaaid worden, bestaan voornamelijk uit kruiden en groenten en die worden allemaal in potten gekweekt. Dus ik krijg geen kale plekken in mijn aarde als Jane ze weghaalt, maar toch vind ik het jammer. Maar er is een tijd van komen en van gaan. En de tijd van gaan is voor de 1 jarigen dan tenslotte toch gekomen. Dit jaar heeft Jane 25 potten moeten leeggooien,  schoonmaken en naar de zolder moeten dragen. Wat een werk was dat. Dat krijg je nou als je zo fanatiek bent en steeds meer wilt. Altijd kan Jane weer andere groenten of kruiden vinden die ook nog bij mij in een pot gezaaid moeten worden. Maar gelukkig had ik er geen last van. Terwijl Jane hard aan het werk was, kon ik lekker uitrusten. Jane stond af en toe te mopperen als er weer een regenbui op ons neer kletterde. Ze stoof dan weer naar binnen om te wachten tot de bui over was. Maar ik kon wel genieten van die heerlijke regen die er regelmatig viel, dat hoort ook bij de herfst, lekker veel regen. Mijn plantjes vinden dat heerlijk. Ze hadden samen weer veel bessen, noten en zaden geproduceerd en ik zag veel dieren daar gebruik van maken. Volop vogeltjes in de tuin die mijn bessen kwamen opeten, Jane die steeds hazelnoten aan het rapen was en muisjes die snoepten van alle zaden van de uitgebloeide bloemen die Jane fijn had laten staan en niet had weggeknipt. In deze tijd van het jaar gaan veel dieren voedsel verzamelen om die te verstoppen zodat ze in de winter een voorraadje hebben. Jane heeft dan ook een aantal hazelnoten lagen liggen. Heel lief van haar.


De vijver krijgt een onderhoudsbeurt:

Tja, die vijver. Zoals jullie hebben kunnen lezen (zie het artikel over kikkers hier op mijn blog), gaat Jane in de herfst altijd de vijver een onderhoudsbeurt geven. Eerst worden alle drijfplanten eruit gehaald. Deze zijn ook 1 jarig en als Jane ze er in laat, dan gaan ze liggen rotten en wordt de vijver een stinkende poel. Daarna haalt Jane ook de potten met zuurstofplanten uit de vijver, de winterharde planten gaan wel weer terug in de vijver, maar worden wel eerst flink gesnoeid. De hele vijver, hij is gelukkig maar klein, wordt daarna vele keren met een schepnet behandeld zodat al het drijvend spul en al het slib op de bodem worden verwijderd. Ook worden kikkers en andere vijverbewoners eruit gehaald. Dit omdat de vijver altijd een bak met ijs wordt in de winter. Vissen worden in een aquarium gestopt en de moerasplanten worden wat bijgeknipt zodat er geen afstervende onderdelen in het water kunnen gaan liggen rotten. Jane is er de hele dag mee bezig. Maar dan is de vijver ook totaal veranderd. Niet zo leuk om die prachtige groene poel te zien veranderen in een kale plas water. Maar het is noodzakelijk. Als je maar een kleine vijver hebt en er geen pomp in hebt staan, kun je de natuur helaas niet zijn gang laten gaan. Jane weet uit ervaring dat als ze niets aan die vijver doet, dat je dan een stinkende prutzooi krijgt waarin geen leven meer mogelijk is. En daarnaast natuurlijk een paar diepvriesvissen en een aantal kikkertjes die met de pootjes omhoog terug worden gevonden in de lente. Amfibieën gaan in de herfst wegkruipen om te gaan slapen en dat mogen ze bij mij overal doen, behalve in de vijver! Hoewel Jane het altijd jammer vindt om die vijver zo toe te moeten takelen, is zij toch blij in deze tijd van het jaar, want het gras stopt ook met groeien. Dus Jane kijkt Tarzan nog even lief aan in de hoop dat hij het gras nog een laatste keer wil maaien en daarna ziet mijn zus de voortuin er maandenlang uitstekend uit zodat er niemand meer over zal zeuren. En dat is heel fijn. Jane loopt dan ook rond met een gezicht alsof ze een prachtige regenboog heeft gezien en dat is niet vreemd, want in deze tijd van het jaar zijn die dingen volop te bewonderen. Ja, ook dat is de herfst.

Vijver voor de onderhoudsbeurt

Vijver na de onderhoudsbeurt

Hier stop ik dan even met mijn dagboek. Er is nog veel meer te vertellen, want Jane is nog lang niet klaar met haar herfstbeurt. Maar als ik dat allemaal in dit artikel beschrijf, dan wordt het wel een erg lang verhaal en zijn jullie al in slaap gevallen voordat jullie het uit hebben gelezen en dat wil ik jullie niet aandoen. Dus volgende week "het dagboek van een tuin: de herfstbeurt" deel twee.

Dat was het weer voor deze week. De volgende keer krijgen jullie dus deel twee van de herfstbeurt en wat daarin allemaal staat, dat lezen jullie dus............de volgende keer. (Wat kan ik toch intelligente teksten schrijven).

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)


Trouwens, weten jullie nog iemand die gratis en voor niets Jane's 24 beelden wil boenen, haar 25 potten met 1 jarigen wil legen en een dichtbegroeide vijver wil schoonmaken, schrijf dan even een berichtje. Want dan mag die dat allemaal volgende jaar hier komen doen. Dan kan Jane zelf eens een keer genieten van die mysterieuze mist, die heerlijke regen, die mooie regenbogen, die schitterende herfstbloeiers en die prachtige noten, zaden en bessen en van mijn bewoners die dat alles op komen eten. Daar heeft ze nu met al dat werk natuurlijk geen tijd voor. Die arme Jane.


Update mais:
Die maisplanten, die ik beschreven heb in het artikel van verleden week (zie het artikel over mais hier op mijn blog), die had Jane gezaaid in een klein lapje moestuin. Maar die "moestuin" is er niet meer !!!!!!!!!! Die moestuin is opeens een vlindertuin geworden. Die verlepte maisplanten en de rest wat er nog in dat stukje grond stond, is er allemaal uit gehaald. En daarna zijn alle vlinderplanten (zie het artikel over vlinders hier op mijn blog) uit hun manden getrokken, behalve de kleinblijvende vlinderstruik (zie het artikel over de vlinderstruik hier op mijn blog), en daarna zijn ze in de moestuin geplaatst. De vlindertuin is dus nu geen vlinderplanten mandentuin meer, maar een gewone vlindertuin geworden. En wat een pech, de groentetuin is weg. Waar wil Jane nu haar groenten gaan kweken? Ik wist dat er dingen gingen veranderen bij mij en dit is dus de eerste stap. Wat voor een ellende staat mij nog meer te wachten? Met angst en beven wacht ik af.

Vlindertuin voor de verandering

Vlindertuin (is nu leeg) na de verandering

Groentetuin (is nu vlindertuin) na de verandering

Groentetuin voor de verandering

Plant #6: De mais (Zea mays)

Zoals ik al eerder verteld heb, is mijn tuinvrouwtje Jane iemand die erg van experimenteren houdt. Ze vindt het heel leuk om van alles uit te proberen. De meeste experimenten van haar mislukken trouwens, maar dat maakt haar niets uit, ze probeert gewoon weer wat anders. De laatste twee jaren is zij ook veel met groenten bezig geweest. Jane vindt het geweldig om zelf eten te kweken omdat het heerlijk is om je eigen voedsel te kunnen opeten. Niets smaakt zo heerlijk als je eigen oogst. En wat is leuker dan een zaadje in de grond stoppen en zien hoe daar een smakelijk hapje uit groeit. Dat dat niet zomaar van zelf gaat, maar dat je daar hard voor moet werken, is iets dat Jane nog niet helemaal begrepen heeft. Jane denkt dat de natuur het wel alleen af kan. Water geven, bemesten en plagen bestrijden, dat vond Jane in het begin allemaal niet nodig. Bemesten en plagen bestrijden doet ze nog steeds niet, maar ze is ondertussen al wel zover dat ze nu bij droogte toch wel water gaat geven. Maar meestal geeft ze dan zoveel, dat de planten verdrinken of wegrotten. Nou ja, Jane is een beginnende tuinier, denk ik dan, en ze moet nog veel leren. Misschien dat ze het allemaal gesnapt heeft over een jaartje of tien?

Omdat ik maar een kleine tuin ben, is er niet veel plaats voor een moestuin. Maar daar trekt Jane zich niets van aan. Ze heeft een piepklein lapje grond als moestuin bestempeld en propt dat helemaal vol met allerlei groenten. Want Jane houdt wel van wat afwisseling. Dus een enkel kropje sla of wat radijsjes en een paar worteltjes is niet genoeg voor haar. Nee, ze vult dat minituintje op met bijna alle groenten die je bij de groenteafdeling van de supermarkt kunt vinden. En dan nog is ze niet tevreden, want ze wil juist ook graag die groenten kweken die je niet kunt kopen. Dus dat moet er dan ook nog bij. Omdat ze na een paar keer proberen nu toch wel ontdekt heeft dat er een maximum is aan wat ze daar kan zaaien (en vooral wat ervan overblijft om te oogsten), heeft ze ook de tuintafel omgetoverd tot een moestuin. Want ze heeft in een boek gelezen dat je de meeste groenten ook gewoon in een pot kunt zaaien. En een bijkomend voordeel daarbij is, is dat de slakken er niet zo makkelijk bij kunnen als je de groenten in potten boven op een tafel hebt staan, want de meeste groenten in mijn moestuintje worden opgegeten door de slakken, niet door Jane. Dus dit jaar stond de tuintafel al snel vol met potten met allerlei groenten erin, maar wat moest ze nu in dat kleine moestuintje gaan kweken?

En toen kwam Jane opeens op het idee om eens een keer mais te gaan zaaien. Want mais neemt niet zoveel ruimte in beslag, aldus Jane, dus daar kun je makkelijk dat lapje grond mee vullen en dan kan er ook nog wel een tomatenplant bij en wat snijbieten en misschien ook nog wat worteltjes en radijsjes en pastinaak er tussen door. En dan is er vast ook nog wel plek voor een courgetteplant. Ja, die worden wel groot, maar dan laat ik hem gewoon buiten dat lapje grond over het terras heen groeien. Is dat geen goed idee? Tja, wat zeg je dan als liefhebbende tuin? Ik vind het niet leuk om haar enthousiasme met allerlei feitelijke waarheden radicaal om zeep te helpen, dus .............die mais kwam er. De rest trouwens ook. Behalve die courgette dan, want die bleef in zijn pot op de tuintafel staan. Er bleek toch geen plek meer te zijn in het lapje moestuin voor die plant.

Acht maiszaadjes heeft Jane gezaaid. En toen maar afwachten wanneer er maisplanten zouden zijn. En die kwamen, maar het grootste deel verdween ook weer. Misschien opgegeten door slakken? Gelukkig groeiden er tenslotte toch nog twee uit tot gigantische hoge planten. Jane heeft er enorm van genoten. Van de ontwikkeling van die planten dan. Want van de mais zelf heeft ze geen hap kunnen proeven. Maar daarover straks meer. Jane had nog nooit eerder mais in mij gekweekt en het was erg bijzonder voor haar wat er allemaal uit dat zaadje tevoorschijn kwam. Als eerste groeide er uit dat zaadje een flink plantje.

Toen groeide hij groter en groter.

Daarna kwam er opeens een prachtig vormpje tevoorschijn. Zou dat de maiskolf gaan worden?

Nee, het werd een schitterende pluim.

Waar blijft dan die kolf, dacht Jane. Heb ik iets fout gedaan? Maar op een dag zag ze hem verschijnen.

En er kwam ook nog een prachtig kwastje aan te hangen.

En dat kwastje werd alsmaar groter en groter en tenslotte begon het er een beetje bruin uit te zien. Gaat dat wel goed, dacht Jane. En keek angstig toe hoe het kwastje steeds bruiner werd.

Ondertussen was de plant al enorm hoog geworden.

Oeps, toen was opeens de hele kwast verdwenen. En er zaten opeens ook niet zoveel maiskolven meer aan. Waar zijn die nou?

Toch maar eens rondneuzen op het internet wanneer je eigenlijk oogsten moet. Maar wat lees ik nu? Als het kwastje donkerder gaat kleuren, is de kolf klaar en moet je hem gaan oogsten. las Jane op het internet. En als het kwastje eraf valt, is hij overrijp en ben je te laat. O nee, ik moet die kolven er onmiddellijk af gaan halen! (De vaste lezers zullen hebben opgemerkt dat dit verhaal wel wat lijkt op het verhaal van de vijg. Ja, het is bij Jane altijd hetzelfde. Ze is altijd te laat met oogsten. Voor nieuwe lezers, zie artikel over de vijg op dit blog.) Dus snel werden de kolven die er nog aan zaten eraf gehaald. Het waren er nog maar twee en 1 werd meegegeven aan Tarzan, maar de andere ging Jane lekker zelf opeten. Een recept was zo gevonden op het internet en de kolf klaar maken was zo gedaan. Maar..........hoe eet je zo'n ding. Hij was keihard en Jane kon de korrels niet van de kolf afkrijgen. Dan maar even met Tarzan bellen om te vragen hoe je zo'n ding moet opeten. Geduldig legde Tarzan uit dat je gewoon je tanden in dat ding moest zetten. Maar het was al niet meer nodig, want tijdens het bellen was er al een muisje langs geweest. Of was het een meisje? Want Jane's dochtertje had de verleiding niet kunnen weerstaan en had zelf allang begrepen hoe je zo'n smakelijk hapje naar binnen moest werken. En helaas was er niets meer overgebleven voor Jane. Dat is nou jammer voor jou mama, maar het was erg lekker hoor. Kinderen!

En wat bleef er voor Jane over? Een afgeknaagde kolf en een verlepte plant!

Dat was het weer voor deze keer. De volgende keer krijgen jullie een hoofdstuk uit: "een dagboek van een tuin" en wat daarin staat..........dat vertel ik natuurlijk pas de volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.


Trouwens, mochten jullie nog tips hebben voor groenteplanten die weinig ruimte innemen, die niet worden opgegeten door slakken en die geen enkele verzorging nodig hebben, schrijf dan even een berichtje, want misschien dat dan 1 van Jane's experimenten eens een keer zal lukken. Alvast bedankt.


Update kikker:
Jane heeft de vijver een onderhoudsbeurt gegeven. En ze heeft twee kikkertjes uit het slib gehaald en in veiligheid gebracht. En de vijver ziet er nu weer heel kaal uit. Geen kikker die daar nog meer zijn winterslaap in wil doen.

De vijver voordat Jane hem een opruimbeurt heeft gegeven.

Zo zag de vijver eruit voordat Jane aan de grote opruiming begon. Een wilde vijver dicht b(g)egroeid met planten. Goed passend in een wilde tuin en een prachtig plek voor kikkers om hun winterslaap in te doen. Behalve dan dat het water maar 40 centimeter diep is en dus bij een beetje strenge winter helemaal ijs wordt en je dan de daarin overwinterende kikkers in de lente op hun rug drijvend terug vindt. Wil je weten hoe de vijver er nu uit ziet na de onderhoudsbeurt? Lees dan het artikel van volgende week: "dagboek van een tuin".